Alles komt in golven, dein maar mee
Alles is voortdurend in beweging. Een steentje dat in het water plonst, zorgt meters verderop voor golvende rimpels. Mijn innerlijke systeem is in beweging. Net als mijn directe omgeving, de mensen daarbuiten, de natuur en de cosmos – we reageren op elkaars golfbewegingen, bewust en onbewust. Mijn innerlijk systeem beweegt regelmatig tussen licht en donker. Als ik na een pittige periode 'boven water kom', denk ik dat het nu wel weer even klaar is. Dat het oppervlak even glad mag blijven. Maar zo werkt het leven niet.
Ben ik nét bijgekomen van het verschuiven van een berg, verzwikt manlief zijn enkel waardoor het huishouden compleet met hond uitlaten op mijn bordje komt. Is hij een beetje mobiel, verdwijnt mijn kat, mijn maatje, mijn hulpbron.
De snelheid waarmee mindere periodes zich aandienen, lijkt hoger en intenser dan toen ik nog minder bewust leefde. Nou is dat vast niet zo. Er gebeuren zeker niet meer vervelende dingen, alleen lijk ik er op een andere laag in geraakt te worden. Ik voel wat er gebeurt in mijn systeem als ik geraakt word. Ik 'snap' aan welke oude pijn dit raakt en voel welk innerlijk deel geactiveerd wordt. En in plaats van mij daarvoor af te sluiten, te vluchten in doorgaan met doorgaan of me ertegen te verzetten, benader ik mezelf vanuit mildheid. Ik deins mee op de golf. Wat wil het deel wat in mij geraakt wordt mij vertellen? Wat mag ik hierin nog doorvoelen? Hoe kan ik mezelf helen door dit deel in mij te integreren, terwijl ik, de volwassene, aan het stuur blijf? En dit allemaal in vertraging, stapje voor stapje. Het hoeft niet snel, ik mag het kabbelen van het water blijven voelen. Me hierdoor laten kalmeren en zo meedeinen tussen het licht en het donker.
Zo kwam, toen er tegen mij geschreeuwd werd, mijn kleine meisje van vier naar voren. Wat was ze bang, machteloos en wat kon ze destijds anders doen dan afstompen? Zich terugtrekken in haar schulp, aanpassen, en nooit meer voor zichzelf opkomen. Mijn volwassen deel heeft, in het hier en nu, met (en voor) haar gehuild. Ik heb mezelf getroost, me laten troosten en bracht dit kleine deel in mij heling door haar te laten voelen dat ze niet alleen is.
Nadat ik mijn grens had aangegeven, kwam een heel vermoeid deel naar voren. Dat deel in mij dat voelt hoeveel het was. Hoeveel ik als kind en als tiener droeg op mijn schouders. Hoe een stukje van mij stuk ging doordat ik niet mijn eigen pad kon kiezen. Kilometers spoor brachten mij om de drie weken naar een weekend met niets in combinatie met een onveilig gevoel. De enige manier om zo'n weekend te doorstaan was te dissociëren in een waas van vermoeidheid. ‘Wat slaap jij lang’ kreeg ik als commentaar. Dromenland was de enige plek waar het destijds wel veilig voelde. In de diepte van dit patroon drukt deze vermoeidheid nog altijd zwaar op een deel van mij. Welkom vermoeid deel, wat fijn dat jij mij laat zien hoe zwaar het was. En bedankt voor alle fijne dromen.
Ruimte gevend aan deze vermoeidheid, gaf het gespin van mijn lieve kat mij een warm gevoel. Ik voelde mijn liefde voor Looney stromen en het bevroren deel in mijn hart langzaam smelten. Mijn geweldige hulpbron bracht mij regelmatig terug naar een ontspannen staat. Met hem tegen me aan, in totale ontspanning, kon ik me snel reguleren.
Looney is al één week weg. Ik mis hem. Een deel van mij verdwijnt in het verdriet, een ander deel beschermt mij hiervoor met boosheid en het op afstand houden van anderen. Ook dit herken ik. Uit angst om mijn verdriet alleen te moeten dragen, slaat een deel van mij haar nagels uit.
In de diepte van deze golf, lukt het me om uit te reiken naar anderen. Voel ik me gesteund door mensen die meezoeken, meedenken en meeleven. Oude delen als schuld (als ik hem niet naar buiten had gelaten...) en twijfel (had dat beestje het hier niet goed genoeg...) dienen zich aan, maar krijgen mij niet kopje onder. In mildheid laat ik ze gaan. Ik verzacht en blijf vertrouwen op de golfbeweging van het leven.
Soms lijkt het alsof er binnen de golfbewegingen stilstand is. Dat de herhaling van de golven overweldigend zijn, intens, een terugval, geen vooruitgang. Maar ín die golven zit emotionele groei. Als ik kijk hoe ik in de afgelopen jaren ben gegroeid, hoe ver ik ben gekomen, kan ik mijn liefde voor mezelf voelen. Onder de golven is het inderdaad stil, en achter die stilte is nog meer stilte. En onder die stilte, daar ben ik. Mijn eigenlijke ik. En ik omarm mijzelf, met al mijn innerlijke delen en innerlijke wijsheid.
Als ik mij verbind met het gevoel van Looney tegen mij aan, voel ik de warmte komen. De verbinding is én blijft er. Al had ik hem het liefst echt tegen me aan gehad.
Zoals ik in deze blog heb beschreven, zorgt zelfs een klein steentje in het water voor golven die ons diep kunnen raken – zowel in momenten van pijn als in momenten van heling. Mijn eigen reis tussen licht en donker laat zien dat we, ondanks het schijnbaar gladde oppervlak, continu te maken hebben met veranderingen en oude patronen die naar boven komen. Deze innerlijke beweging is niet iets dat zomaar stopt, maar biedt juist de kans om te groeien en te helen.
Herken jij ook momenten waarop jouw emoties als golven opkomen en voel je dat er meer is dan alleen het oppervlakkige even 'boven water zijn'? Als je verlangt naar ondersteuning bij het doorvoelen van deze emoties en je oude pijn een plaats te geven, dan ben je welkom bij mij. In mijn praktijk vind je een veilige ruimte waarin je zachtjes mag meedeinen op jouw golven
Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?
Laat het me weten, ik ont-moet je graag!
Plan een gratis kennismaking
