Dát is het - mijn inzicht over gevoelsherinneringen

Michelle • 8 september 2024

Soms 'klikt alles' in elkaar en voel ik meteen: dit is het. Hier mag ik mee verder!


Herken je dat? Soms kan één moment, één zin, één inzicht zo duidelijk 'klikken' dat ik aan alles voel - 'dit is waar, dit klopt'. Magisch vind ik dat. Zo'n moment had ik afgelopen vrijdag.


Ik luisterde naar een aflevering van de 'Licht op Trauma' podcast. In dit geval aflevering 12, over emotionele flashbacks of gevoelsherinneringen. Deze podcast is opgenomen door Samantha Kee van Centrum Puur. Zij vertelt in deze podcast over haar ervaringen met gevoelsherinneringen en hoe ze die in anderen kan herkennen. Mijn tranen liepen over mijn wangen. Terwijl ik luisterde naar de podcast, stroomde het besef van welke gevoelsherinneringen ík heb door mij heen.  Ik voelde dat dit inzicht grote gevolgen voor mezelf als mens en als coach heeft.


De laatste tijd gaat het heel goed met mij. Ik ben vrolijk, voel me fit, ik merk dat mijn hart open is. Ik ben in verbinding met mezelf en kan vanuit hier een fijne verbinding maken met anderen. Toch 'overvalt' mij het volgende: van het ene op het andere moment, kan ik ineens ' uit mijn plaatje gaan' omdat er rommel in huis ligt. Of omdat er iets uit een kastje op mijn hoofd valt. Ik word dan ontzettend boos en voel me zó intens alleen/ down. Dit voelt heel groot. Ik hoor mezelf dan dingen zeggen als: "ik trek dit niet meer, hier kan ik écht niet meer tegen, het wordt me allemaal teveel". Maar deze uitspraak klopt niet. Ik kan het leven heel goed aan, ik ken liefde in mijn leven, ik ben op een een veilige plek in het hier en nu.


Samantha legt heel duidelijk uit dat deze gevoelsherinneringen uit je vroege kindertijd stammen. Ook dit was raak. Een stukje van mij, wat controle wil houden, wilde cognitief 'weten' welke herinnering dit betrof. Tegelijk 'wist' ik dat ik dit niet hoofdelijk hoefde te snappen, maar vooral te voelen. Voelen dat het toen ik heel klein was 'allemaal teveel was'. Dat dat lieve kleine meisje al zoveel moest voelen, dat ze oprecht niet meer verder wilde. Ik werd er stil van.


Wat ik kan doen met dit inzicht? In eerste instantie herkennen dat ik op zo'n moment in een gevoelsherinnering zit. Dat dat weinig te maken heeft met het hier en nu. Een deel van mij wordt getriggerd - dat deel van mij is belangrijk. Daar mag nog iets gezien, erkend, getroost worden. Dat kan ik voor mezelf doen. Met die gedachte voelde ik mijn liefde naar mijn innerlijk deel stromen. Want ik heb begrip en respect voor dat deel van mij wat zich toen zo alleen heeft gevoeld. Ik wil haar laten weten dat ze niet alleen is. Dít is heling.


Na het luisteren van de podcast knuffelde ik lang met mijn man. Naast de uitreiking om door hem getroost te worden, wilde ik hem knuffelen. Ik besefte namelijk dat ook mijn afstandelijkheid richting hem een oud patroon betreft. Iets wat niets met het hier en nu te maken heeft. Maar ik kan hier, met dit nieuw verkregen besef, wel aandacht aan gaan besteden.


In deze omhelzing vanuit volledige verbinding, herinnerde ik me wat mijn twee jongste kinderen doen als zij merken dat ik 'een error heb'. Zij geven mij dan een knuffel. Precies wat ik nodig heb, ik voel me dan meteen verzachten. Ik ben trots op mijn kinderen dat zij aanvoelen wat ik nodig heb, maar maak me hier ook zorgen om. Ik wil niet dat mijn kinderen in onveiligheid opgroeien. Ik wil niet dat zij 'op eieren moeten lopen' voor het geval dat hun moeder getriggerd wordt in een stukje paniek vanuit vroeger.


Ik wil dat het hier stopt. Dat wat mijn ouders van hun ouders hebben doorgekregen en waarschijnlijk al generaties lang doorsijpelt in ons systeem. Ik wíl dat dat stopt bij mij. Ik voel dat het mag stoppen bij mij. Ik merk ook dat ik het aan het stoppen ben. Ik mag lief zijn voor mezelf - ik mag fouten maken. Ik kan flippies hebben. Ik ben mens. Ik maak fouten naar mijn kinderen, dat zal ik blijven doen. Wat ik daarnaast ook doe: ik zeg sorry tegen mijn kinderen. Ik leg mijn kinderen uit wat er gebeurt bij mij. Mijn kinderen weten waar dit bij mij vandaan komt. Ik vertel mijn kinderen óók dat ik voor mezelf kan zorgen. Dat ik hun knuffels heel lief vind, en dat ze helpen, maar dat ik voor hún zorg.  Ik check hoe het met hen gaat. Ik ben er voor ze. Dat weegt zwaarder dan die éne keer in de zoveel tijd waarin ik een beetje uit de bocht vlieg.


Dit besef, dit inzicht over de gevoelsherinnering, gaat mij helpen nog meer heling aan mezelf te geven. Ik ben Samantha erg dankbaar voor dit inzicht. Ik ga er rustig op kauwen. Dit startende bewustzijn van mij vergroten, zodat ik mijn coachees ook kan begeleiden bij het herkennen van hun gevoelsherinneringen.


Over twee weken start ik mijn verdiepende opleiding: traumatherapie voor professionals bij Centrum Puur. Ik kijk uit naar nóg meer inzichten. Door mezelf te helen, breng ik heling aan in mijn familiesysteem. Door mijn delen te onderzoeken, kan ik mezelf steeds beter dragen. Mild zijn voor alles wat er in mij is. Ben ik steeds dichterbij mezelf. Word ik een nóg betere coach.


Word jij ook wel eens overvallen door een gevoel waarvan je niet snapt dat het nu opplopt?

Ben jij nieuwsgierig waar jouw triggers liggen?

Wil jij een schemerlichtje schijnen op delen van jezelf die je al vergeten bent of verstopt had?


Je bent ontzettend welkom in mijn praktijk in Elst. Ik ont-moet je graag.

Heel veel liefs,

Michelle


Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?

Laat het me weten, ik ont-moet je graag!

Welkom bij Coachpraktijk Eigenlijk Meer weten over mijn aanbod?

Plan een gratis  kennismaking

Naar binnen met Lichtheid

door Michelle • 4 oktober 2025
Het mag licht zijn We keren naar binnen De dagen korter, de avond lang Mag dat licht zijn? De laatste maand is de zin ‘Het mag licht zijn’ in verschillende vormen bij mij. Ik werd me er bewust van in contact met Julia Woike. Wij zagen elkaar na een fijne zomer bij Julia thuis. We deelden allebei over onze processen in de zomer. Wij hadden in de zomer een gevoel van lichtheid ervaren. Dit wilden we mee laten reizen in het normale ritme. Het dagelijkse ritme vraagt om verplichtingen, voldoen aan verwachtingen. Er lijkt een soort gejaagdheid op te zitten, die zwaar kan voelen voor mij. Maar kan dat ook licht zijn? Spelend met deze invalshoek ontstond het thema van onze middagretraite: Naar binnen met Lichtheid. Ik voelde zo'n sprankelende ‘ja’! Vanuit die energie werken Julia en ik nu samen. Bij zo'n nieuwe samenwerking nemen we allebei onze eigen delen mee. Niet alleen de enthousiaste, ook de onzekere, kritische of angstige delen werken mee. Om de hard-willen-werkende delen niet te vergeten. Julia en ik delen met elkaar wat er in ons gebeurt en verstaan elkaar op een diepere laag. Dit werkt enorm bevrijdend voor mij. Er ontstaat meer ruimte voor mijn licht. Het donker mag er zijn, mag gevoeld worden. In het donker voel ik ook mijn innerlijke waakvlam. Natuurlijk zijn er donkere gedachten. Ik (h)erken die als een deel van mij. Die erkenning geeft ruimte. Zo heb ik van de week een lichte treinreis kunnen maken. De zwaarte van mijn verplichte treinreizen uit het verleden trok niet meer aan mij. Ik kon genieten van de voorbijtrekkende natuur. Ik had oog voor de kleuren van de opkomende zon. Ik voelde hoe de oranje gloed over mijn gezicht trok en mijn hart verwarmde. Ik zag hoe de stralen speelden met de mist die over de weilanden trok. Ik kon zijn.

Wanneer wankelen je sterker maakt

door Michelle • 24 september 2025
Afgelopen weekend waren we aan zee. Precies op het moment dat ik het nodig had, na het overlijden van mijn lieve tante. Voor mij bestaat er geen betere plek om tot rust te komen dan in de natuur . De zee en het strand brengen op een diepe laag ontspanning. Een reset voor mijn lijf en geest. Al op de fiets naar zee merkte ik dat ik beter kon ademen. Vrijer. Zodra ik de zee kon zien maakte mijn hart een sprongetje. Schoenen uit, broekspijpen omhoog en hup naar die branding. Met mijn jongste dochter liep ik door het water tot we een muistroom tegenkwamen. De golven van de zee kwamen in botsing met die stroom. Ze lieten de stroom licht bewegen, maar nooit van richting veranderen. Het deed me denken aan hoe tegenslagen soms als een golf tegen me aanduwen. Hierdoor voelt het soms alsof ik afdwaal van mijn koers. Maar zo’n golf kan me niet langdurig van mijn pad afbrengen. Mijn pad blijft, net als de muistroom, als een krachtige onderstroom aanwezig, voelbaar. De warme liefde die ik voor mijn tante voel(de), blijft onderdeel van deze stroming. Laat deze sterker stromen. Lopend door de muistroom zei mijn dochter dat ze haar voeten goed moest neerzetten, omdat ze anders haar balans verloor. Ik antwoordde dat het soms goed was om uit balans te raken, omdat je lijf dan gaat werken om sterker te worden. Mijn dochter rende even later naar haar broer en vader. Ik liep door, terwijl ik mijn opmerking over balans door mijn gedachten liet gaan. Het overlijden van mijn tante en de oude patronen die hierdoor voelbaar werden, hadden mij uit balans gebracht. Maar deze disbalans heeft mij ook verder gebracht.

Van hart tot hart

door Michelle • 5 september 2025
Als kind kwam ik graag bij vriendinnen thuis. Ik kon me ontspannen, de waakzaamheid laten zakken. Soms fantaseerde ik dat ik daadwerkelijk daar woonde. Ik moest weliswaar wennen aan de aandacht, maar de gezellige sfeer gaf mij een warm gevoel. Ik kan me weinig gezellige momenten in ons huis herinneren. Een gezellige avond kon ieder moment omslaan in iets anders. Ik begrijp nu dat ik grote delen van mijn jeugd gedissocieerd was. De droomwereld was een manier om aan de gespannen sfeer, ruziënde stemmen en het eenzame gevoel te ontkomen. Ik weet dat mijn ouders van mij hielden. De manier waarop dit getoond werd, was niet wat ik nodig had als kind. Van mijn vader kreeg ik positieve aandacht wanneer ik een prestatie had geleverd. Wanneer ik te luid of spontaan was, kreeg ik negatieve aandacht. Mijn moeder kon haar liefde niet tonen. Ze zat vast in de trauma’s van haar eigen jeugd en stelde zich angstig en dienstbaar op. Beide ouders hebben gegeven wat zij te geven hadden. Maar voor mij als kind voelde ik al: ‘het klopt niet’. De knuffels die gegeven werden, waren vluchtig of oppervlakkig. Het voelde als een glimlach die de ogen niet bereikt. Voor de buitenwereld waren wij een modelgezin – dit was het beeld wat wij naar buiten ‘moesten’ brengen. Als wij hiervan afweken, werd er angstig gereageerd door mijn moeder (‘pas op, anders…’) of bestraffend door mijn vader. Ik heb jaren gekampt met een gevoel van diepe schaamte. Allesverlammend, ik weet nu dat dit toxische schaamte was. De kou en kilte in mijn familiesysteem was hardnekkig. De kou die mijn moeder had gevoeld vanuit haar moeder, is doorgegeven aan mij. Lange tijd heeft mijn hart een bevroren randje gehad. Op een college van Kitlyn Tjin a Djie werd ik getriggerd om na te gaan of er iemand in mijn familie is die wel warmte kan tonen. Bij wie het hart wél klopt. Hierop mediterend kwam ik uit bij mijn lieve tante.

Niet moeten, maar willen

door Michelle • 20 augustus 2025
Na een heerlijke zomer starten alle activiteiten weer op. Ik merk weerstand bij mezelf. Ik wil graag zo ontspannen blijven als in de vakantie. Niet meegezogen worden in alle moetjes. Vanuit vroeger heb ik allerlei drijfveren meegekregen. 'Moeten' stagneert, ik wens vanuit flow te leven. Van moeten naar willen...
Prachtige ruimte in de natuur die mijn innerlijke ruimte weerspiegeld.

Ruimte om mezelf te zijn

door Michelle • 8 juli 2025
De afgelopen dagen voel ik steeds meer ruimte om écht te zijn. Ook de gekwetste delen en beschermdelen in mij mogen er zijn. In zachtheid laat ik los wat niet meer past. Het voelt als thuiskomen in mezelf. Vanuit deze innerlijke ruimte voel ik een rotsvast vertrouwen in mijn praktijk. Na de zomer breid ik uit.

Een heel kleintje

door Michelle • 24 juni 2025
Het afgelopen jaar volgde ik de opleiding Traumatherapie voor professionals bij Centrum Puur. Tijdens de module over dissociatie, maakte ik een diepe reis naar binnen. Ik ontmoette een heel klein deel in mij – een kwetsbaar innerlijk kind dat veiligheid nodig had. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze delen aandacht
Prachtige weerspiegeling van wolken in een plas

De libelle op mijn dagboek; over zichtbaarheid en transformatie

door Michelle • 20 mei 2025
Sommige gevoelens leven in stilte, verborgen achter een glimlach die de twinkeling in de ogen niet bereikt. Verscholen achter beschermdelen of vergeten in de diepte. De laatste vijf jaar heb ik een diepe transformatie doorgemaakt. Ik heb contact gemaakt met de schaduwdelen in mezelf, mijn kwetsbaarheden. En daarmee ben ik ook mijn kracht meer gaan voelen. Ik heb ontdekt dat ik mezelf niet klein hoef te houden, maar voor mezelf mag gaan staan. Zichtbaar, stralend, aanwezig. In mijn blogs schrijf ik zowel over mijn worstelingen als over mijn successen. Ik hoop anderen hiermee te inspireren ook in contact te komen met hun eigen gevoel. Te kunnen zijn met alles wat er was én alles wat er is. Ik geef mezelf toestemming om mijn kwetsbaarheden én mijn krachten te tonen. Ik mag volledig mijzelf zijn. Ik mág uitstralen dat ik een goede traumatherapeut ben. Dit ís zichtbaar zijn.

Rouw in vele gedaantes

door Michelle • 6 mei 2025
Iedereen heeft te maken met rouw, in verschillende vormen. Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, een vertrouwde werkomgeving, levensfase of een relatie, rouw hoort bij het leven. Toch lijkt de wereld regelmatig te verwachten dat we gewoon 'doorgaan met doorgaan'. Maar pas als we onszelf toestemming geven om te voelen hoe diep het verdriet gaat, ontstaat er ruimte voor verwerking, acceptatie en heling.

Laat maar los

door Michelle • 29 april 2025
Als mens en als therapeut blijf ik voortdurend in beweging. Ik blijf ontwikkelen, door middel van intervisie, het volgen van workshops, opleidingen en leertherapie. Daardoor kan ik mezelf en anderen op steeds diepere lagen ont-moeten. In deze blog vertel ik over de leertherapie die ik van Sabrina mocht ontvangen. Hoe we het deel in mij wat graag wilde vertellen richting 'voelen' hebben gekregen. Ik kon mijn hartgebied op een diepe laag voelen opengaan. Delen in mij werden hier heel stil van. De sessie met Sabrina werkt na twee weken nog in mij door - ik geniet extra van klanken, van mijn eigen zang en de warme knuffels van mijn gezin en huisdieren.

Focus op dat wat er wél is

door Michelle • 22 april 2025
Soms signaleer ik een deel in mezelf waar ik niet helemaal blij mee ben. Het is een deel dat zich focust op dat wat er niet is, te weinig is of niet goed genoeg is. En dat deel kan een positieve ervaring - waardoor ik trots op mezelf ben - overschaduwen. Wat ik ontzettend jammer vind. Want ik focus me graag op dat wat er wél is, in plaats van de tekorten. Dus ga ik op zelfonderzoek uit. Ik ben over het algemeen tevreden met mijn persoonlijke groei. Wat maakt dat dit deel toch aandacht vraagt? Zoekt naar bevestiging naar anderen, hunkert om gezien te worden. Om liefde te ontvangen. Van die personen van wie ik dit in mijn jeugd het meest gemist heb. Ik zoek die gemiste liefde in anderen om mij heen. Ik hoop een positieve reactie te krijgen wanneer ik trots deel dat ik een lezing heb gegeven. Ik ben teleurgesteld wanneer de positieve reactie uitblijft. Ik voel me alleen terwijl ik nét een blog heb geschreven over 'all-een' zijn. Ik vergeet op zo’n moment de positieve reacties die ik heb ontvangen. Ik word opgezogen door het kritische deel. Vanuit dit deel voel ik intens verdriet over het gemis. En dan realiseer ik me: ik ben in een gevoelsherinnering terechtgekomen. In het 'toen en daar' werd weinig trots getoond. Werden successen niet gevierd. En dát voelde alleen. In het hier en nu ben ik niet alleen. Ik heb mijn lieve gezin die mij steunt - dwars door flashbacks heen. We kunnen gezamenlijk vol trots concluderen dat de flashbacks in intensiteit aan het afnemen zijn, mooi! Ik heb de afgelopen jaren meerdere mensen ontmoet met wie ik in korte tijd een diepgaande band heb opgebouwd, waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik maak plezier met vriend(inn)en, collega’s en (schoon)familie. Ik ervaar hoe ik met mijn manier van zijn - én door middel van mijn blogs - mensen in echtheid kan ont-moeten. Ik ben steeds meer mezelf. Ik ga steeds meer voor mezelf staan .
Meer posts