"Hij is wel een goede vader"

"Hij is wel een goede vader", zei ik jaren geleden tegen mijn vriendin op het terras. Deze zin ging over mijn man. De zin ontstond vanuit mijn worsteling, mijn zoektocht om jonge kinderen te combineren met een liefdesrelatie. Na een dag van werk en zorg voor de kinderen, ploften mijn man en ik 's avonds voor de buis om vanuit daar door te rollen in bed. Niet mijn ideale plaatje van een relatie. De 'schwung' was er voor mij uit. Ik voelde me teleurgesteld en begon mijn man op afstand te houden. Hij voldeed niet aan mijn verwachtingen als partner, maar een goede vader was hij wel.

Jaren later besef ik hoe ik destijds oordeelde. Ik oordeelde over mijn man, had allerlei verwachtingen naar hem en was teleurgesteld als hij daar niet aan kon voldoen. En dan deed ik bitchy tegen hem. Dit gedrag van mij had niets met met mijn man te maken. Dit had alles met mijzelf te maken. Met mijzelf en de ontbrekende verbinding met mijn vader. En in de diepte met de ontbrekende verbinding met mijn zelf.

Mijn vader was niet de vader die ik als klein meisje nodig had. Waar ik op hoopte, waar ik warmte kon vinden, die me op zou tillen en in het rond zou zwaaien. Alle dingen die mijn man wél met onze kinderen doet, daarvan kan ik me niet herinneren dat hij ze met mij deed. Ik vond mijn vader geen goede vader. En daarmee veroordeelde ik hem. Daardoor zette ik hem op afstand. Waardoor ik zijn liefde voor mij niet meer kon voelen. Waardoor ik mijn liefde voor hem niet kon bereiken. Ik zat op slot.

Met dank aan mijn stiefmoeder heb ik een aantal gesprekken met mijn vader gevoerd over het verleden. Mijn vader heeft zijn spijt uitgesproken. Destijds kon ik deze woorden nog niet goed ontvangen. Nu mijn vader is overleden, ben ik blij dat we deze gesprekken gevoerd hebben.

Toen mijn vader een aantal jaren geleden ziek werd, leek de grond onder mijn voeten weg te zakken. Ik was ontzettend verdrietig (en boos).  Het voelde voor mij niet goed om naar hem toe te gaan. Hem bezoeken voelde alsof ik (weer) over mijn eigen grenzen heen zou gaan. Hoe kon ik voor hem zorgen terwijl hij niet voor mij gezorgd had? Ik voelde veel zwaarte in deze gedachten. Ik kwam thuis in een leeg huis en voelde me zo futloos. Dit gevoel herkende ik van vroeger als ik terugkwam van een weekend bij mijn vader. Ik belde een vriendin, zij zei: “je moet naar hem toe, anders krijg je er spijt van”. Ik voelde me niet gehoord. Ik kreeg een advies waar ik niet om vroeg en wat voor mij niet kloppend was.

Daarna belde ik Janneke (littlebeginnings.nl), waarmee ik een beginnende vriendschap aan het ontwikkelen was. Zij liet mij vertellen. Ze vatte samen dat ik niet wist wat ik met deze nare situatie aan moest. Ze vroeg mij of ik "oké kon zijn met dit niet weten". Ja, dat voelde goed... Ik wist niet wat ik met deze situatie wilde. Zolang ik dat niet wist, hoefde ik er geen beslissing over te nemen. Ik voelde ruimte hierin, ruimte voor mijzelf. Om te ontdekken wat ik hiermee kon en wilde. Vooral ruimte om te voelen wat ík hierin nodig had. Ik blijf Janneke dankbaar voor haar luisterend oor.

Het besluit om afstand te nemen van mijn vader heeft destijds tot veel onbegrip geleid. De relatie met anderen is hierdoor onder druk komen te staan. Dat vind ik jammer. Desondanks sta ik volledig achter mijn besluit om afstand te nemen. Hierdoor heb ik mezelf teruggevonden. Ik ben ervan overtuigd dat de relatie met mijn vader nooit verbeterd zou zijn als ik de afstand niet genomen had.

Ik voel dat het anderen niets aangaat wat ik beslis over mijn leven. Ik heb goed voor mezelf gezorgd, dat is krachtig. Ik heb geleerd minder waarde te hechten aan de oordelen van anderen. Het gaat om mijn pad. Daar laat ik me niet meer van afbrengen.

Mijn verwerking heeft lang geduurd. Ik ben op verschillende manieren mijn verleden onder ogen gekomen.  Lang heb ik gedacht het zelf op te kunnen/ moeten lossen. Door naar verschillende coaches te gaan, systemisch- en lichaamswerk te doen en te mediteren ben ik tot rust gekomen. Ik heb het contact met mijn vader kunnen herstellen. Ik heb de warmte die er tussen ons was kunnen voelen. Na zijn uitvaart was ik de verbinding met hem even kwijt, maar inmiddels weet ik weer dat hij van mij hield.

Als ik naar mijn kinderen kijk, kan me niet voorstellen dat ik niet zou merken dat mijn kinderen angstig, verdrietig of eenzaam zouden zijn. Toch probeer ik met een andere blik naar mijn vader te kijken. Hij zal mij niet verwekt hebben met het idee: 'laten we haar leven eens lekker gaan verstieren'. Hij heeft gedaan wat hij dacht dat het beste was. Hij heeft gedaan wat híj op dat moment kon. Hij was niet bij machte meer te doen. Op de retraite van True Circle kon ik écht bij het verdriet om het verlies van mijn vader komen.

Mijn vader voldeed niet aan het plaatje van een goede vader. Het was vroeger niet oké. Toch mis ik hem. Denk ik aan hem. Hoor ik hem in mijn grapjes. Zie ik hem in mijn dromen.

Voel jij je wel eens klemgezet door omstandigheden?

Merk je dat een situatie veel energie van je vraagt?

Wil je onderzoeken of je hier ruimte in kan creëren?

Ik denk graag met je mee. Van mij zul je geen ongevraagde adviezen krijgen. Wel warme begeleiding, empathie en soms een flauw grapje. Ik ont-moet je graag.