Een web vol verbindingen

Michelle • 15 december 2024

Mijn weekend begon magisch. Ik nam deel aan de Singing circle van Rose Sound Alchemy bij Under the tree. Sinds mijn retraite bij True Circle zing ik regelmatig mantra's. Het zingen in een cirkel is magisch en verbindend. Ik kende de mensen in deze kring niet, toch was de sfeer al snel vertrouwd. Rosa nam ons mee in een meditatie waarna we ons geluid lieten horen. Ze vroeg ons onze stem te richten op de vaas met rozen die in het midden van de cirkel stond. Onze stemmen mengden met elkaar en werden steeds krachtiger. Rosa benoemde dat er een 'web van onze stemmen' ontstond. Dit voelde kloppend en warm.


Het beeld van 'een web van verbinding' nam ik mee in de rest van het weekend. Zaterdagochtend reed ik naar Coach College voor een inspiratiedag. Ik wist dat mijn trainingsgenootje, Louise Hensen, ook zou komen en keek ernaar uit haar weer te ontmoeten. Het terugkomen op Landgoed de Horst voelde als 'thuiskomen'. Vier jaar geleden begon mijn transformatie op deze plek. Met een gevoel van nostalgie liep ik zelfverzekerd in de voetstappen die ik eerder voorzichtig en zoekend plaatste.


Het onderwerp van de ochtend sloot niet goed bij mij aan, toch ervaarde ik de ochtend als waardevol. De warme knuffel die ik deelde met Louise, de fijne ontmoetingen met de coaches om mij heen, het besef dat de zaal waarin ik zat de plek was waar ik mijn allereerste training bij Coach College heb gehad. In deze tijdlijn voelde ik een web van verbinding.


Tijdens de lunch hebben Louise en ik samen met een andere coach gepraat over onze praktijk. Fijn om te ervaren dat Louise en ik 'meteen verder gingen waar we gebleven waren'. Alsof we elkaar vorige maand nog gezien hadden in plaats van 1,5 jaar geleden. Ik vertelde over mijn opleiding bij Centrum Puur. Terwijl ik mij hoorde vertellen, voelde ik de verbinding met mijzelf. Ik ben zelfverzekerd, vol vertrouwen in  mijn praktijk en mijn ontwikkeling. Louise gaf mij het compliment dat mijn website en mijn blogs zo kloppend en echt zijn. Passend bij wie ik ben. Mooi om deze bevestiging te ontvangen, dankjewel Louise.


Na de pauze gingen we verder met Kat Mertens, bosbadgids en oprichter van Econidra. Bij binnenkomst ontvingen we allemaal een 'silent disco'- koptelefoon. Kat vertelde over haar passie, en legde helder en rustig uit waarom onze verbinding met de natuur zo belangrijk is. Wat zij vertelde resoneerde diep bij mij. Gelukkig werd de theorie al snel in praktijk gebracht. We gingen naar buiten, naar het bos. Er liepen 80 mensen met koptelefoons over het landgoed. Verbonden in stilte.


In het bos nodigde Kat ons uit een plek te zoeken. Ik vond een boom aan de rand van de groep. Met haar rustige stem maakte Kat ons bewust van onze zintuigen in combinatie met de natuur. Ik voelde de frisse wind op mijn gezicht. Ik rook de boslucht en hoorde de vogeltjes tjilpen. Na deze fijne meditatie mochten we 20 minuten in stilte in het bos zijn. Zijn bij wat mij opviel. Uit mijn hoofd, in verbinding met mezelf en het bos.


Er kwamen verschillende dingen op mijn pad. Ik liet mij leiden naar dat wat mij opviel, wat bij mij resoneerde. Ik stond stil op verschillende plekken, raakte ze aan, voelde van binnen, keek. Ik zag een dennenappel waarop twee minuscuul kleine paddenstoelen groeiden. 'Alles is met elkaar in verbinding', dacht ik. Ik vond een prachtig veertje dat zacht aanvoelde. Kort daarna zag ik er nog twee, ik nam de drie veertjes op mijn hand en dacht aan mijn drie lieve kinderen. De veertjes nam ik mee naar huis en liggen nu in mijn praktijk, als herinnering aan deze verbinding met de natuur. De bosbad-mini-sessie werd afgesloten met een prachtige ceremonie, in een cirkel van verbonden mensen.


Na deze ceremonie liepen we terug naar de zaal. Waar anderen om mij heen meteen begonnen te kletsen, bleef ik in stilte. Ik kwam een bord tegen met de spreuk: 'zullen we net zo lang stil zijn als er gesproken is, voordat iemand weer spreekt'? en moest grinniken.

 

Bij de naborrel kletste ik vrijuit met andere coaches die ik nog nooit ontmoet had. Ik ervaarde geen verlegenheid, maar verbinding. Vanuit verbinding met mezelf, volledige verbinding met wat ik doe ervaarde ik een prettige verbinding met anderen. Ik breidde mijn web aan verbindingen uit en merkte dat wat ik vertelde over mijn praktijk en mijn opleiding resoneerde bij anderen.


Ik kon niet naar huis gaan zonder Louise nog gesproken te hebben. We hadden het over onze opleidingsgroep en hoe jammer het is dat ons contact, ondanks de goede voornemens, toch wat verwaterd. Louise zei:  'maar in mijn hart is die verbinding er nog steeds'. Dat klopt voor mij ook. In mijn praktijk heb ik nog steeds de stenen liggen die mij herinneren aan deze fijne groep. Ik weet dat ik deze lieve mensen altijd kan benaderen, het web is wellicht wat vager geworden, maar bestaat nog steeds.


Na een fijn feest met mijn lieve buurtjes, sluit ik dit weekend vol verbinding af met mijn lieve gezin. Het web mag even wat kleiner zijn, naar binnen gericht. Ik voel me dankbaar en rijk met zoveel mooie verbindingen in mezelf en om mij heen.


Wil jij samen met mij ontdekken hoe jij de verbinding met jezelf kan herstellen? Om vanuit heelheid de verbinding met anderen aan te kunnen gaan? Ik ont-moet je graag in een warme verbinding.


Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?

Laat het me weten, ik ont-moet je graag!

Welkom bij Coachpraktijk Eigenlijk Meer weten over mijn aanbod?

Plan een gratis  kennismaking

Van hart tot hart

door Michelle • 5 september 2025
Als kind kwam ik graag bij vriendinnen thuis. Ik kon me ontspannen, de waakzaamheid laten zakken. Soms fantaseerde ik dat ik daadwerkelijk daar woonde. Ik moest weliswaar wennen aan de aandacht, maar de gezellige sfeer gaf mij een warm gevoel. Ik kan me weinig gezellige momenten in ons huis herinneren. Een gezellige avond kon ieder moment omslaan in iets anders. Ik begrijp nu dat ik grote delen van mijn jeugd gedissocieerd was. De droomwereld was een manier om aan de gespannen sfeer, ruziënde stemmen en het eenzame gevoel te ontkomen. Ik weet dat mijn ouders van mij hielden. De manier waarop dit getoond werd, was niet wat ik nodig had als kind. Van mijn vader kreeg ik positieve aandacht wanneer ik een prestatie had geleverd. Wanneer ik te luid of spontaan was, kreeg ik negatieve aandacht. Mijn moeder kon haar liefde niet tonen. Ze zat vast in de trauma’s van haar eigen jeugd en stelde zich angstig en dienstbaar op. Beide ouders hebben gegeven wat zij te geven hadden. Maar voor mij als kind voelde ik al: ‘het klopt niet’. De knuffels die gegeven werden, waren vluchtig of oppervlakkig. Het voelde als een glimlach die de ogen niet bereikt. Voor de buitenwereld waren wij een modelgezin – dit was het beeld wat wij naar buiten ‘moesten’ brengen. Als wij hiervan afweken, werd er angstig gereageerd door mijn moeder (‘pas op, anders…’) of bestraffend door mijn vader. Ik heb jaren gekampt met een gevoel van diepe schaamte. Allesverlammend, ik weet nu dat dit toxische schaamte was. De kou en kilte in mijn familiesysteem was hardnekkig. De kou die mijn moeder had gevoeld vanuit haar moeder, is doorgegeven aan mij. Lange tijd heeft mijn hart een bevroren randje gehad. Op een college van Kitlyn Tjin a Djie werd ik getriggerd om na te gaan of er iemand in mijn familie is die wel warmte kan tonen. Bij wie het hart wél klopt. Hierop mediterend kwam ik uit bij mijn lieve tante.

Niet moeten, maar willen

door Michelle • 20 augustus 2025
Na een heerlijke zomer starten alle activiteiten weer op. Ik merk weerstand bij mezelf. Ik wil graag zo ontspannen blijven als in de vakantie. Niet meegezogen worden in alle moetjes. Vanuit vroeger heb ik allerlei drijfveren meegekregen. 'Moeten' stagneert, ik wens vanuit flow te leven. Van moeten naar willen...
Prachtige ruimte in de natuur die mijn innerlijke ruimte weerspiegeld.

Ruimte om mezelf te zijn

door Michelle • 8 juli 2025
De afgelopen dagen voel ik steeds meer ruimte om écht te zijn. Ook de gekwetste delen en beschermdelen in mij mogen er zijn. In zachtheid laat ik los wat niet meer past. Het voelt als thuiskomen in mezelf. Vanuit deze innerlijke ruimte voel ik een rotsvast vertrouwen in mijn praktijk. Na de zomer breid ik uit.

Een heel kleintje

door Michelle • 24 juni 2025
Het afgelopen jaar volgde ik de opleiding Traumatherapie voor professionals bij Centrum Puur. Tijdens de module over dissociatie, maakte ik een diepe reis naar binnen. Ik ontmoette een heel klein deel in mij – een kwetsbaar innerlijk kind dat veiligheid nodig had. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze delen aandacht
Prachtige weerspiegeling van wolken in een plas

De libelle op mijn dagboek; over zichtbaarheid en transformatie

door Michelle • 20 mei 2025
Sommige gevoelens leven in stilte, verborgen achter een glimlach die de twinkeling in de ogen niet bereikt. Verscholen achter beschermdelen of vergeten in de diepte. De laatste vijf jaar heb ik een diepe transformatie doorgemaakt. Ik heb contact gemaakt met de schaduwdelen in mezelf, mijn kwetsbaarheden. En daarmee ben ik ook mijn kracht meer gaan voelen. Ik heb ontdekt dat ik mezelf niet klein hoef te houden, maar voor mezelf mag gaan staan. Zichtbaar, stralend, aanwezig. In mijn blogs schrijf ik zowel over mijn worstelingen als over mijn successen. Ik hoop anderen hiermee te inspireren ook in contact te komen met hun eigen gevoel. Te kunnen zijn met alles wat er was én alles wat er is. Ik geef mezelf toestemming om mijn kwetsbaarheden én mijn krachten te tonen. Ik mag volledig mijzelf zijn. Ik mág uitstralen dat ik een goede traumatherapeut ben. Dit ís zichtbaar zijn.

Rouw in vele gedaantes

door Michelle • 6 mei 2025
Iedereen heeft te maken met rouw, in verschillende vormen. Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, een vertrouwde werkomgeving, levensfase of een relatie, rouw hoort bij het leven. Toch lijkt de wereld regelmatig te verwachten dat we gewoon 'doorgaan met doorgaan'. Maar pas als we onszelf toestemming geven om te voelen hoe diep het verdriet gaat, ontstaat er ruimte voor verwerking, acceptatie en heling.

Laat maar los

door Michelle • 29 april 2025
Als mens en als therapeut blijf ik voortdurend in beweging. Ik blijf ontwikkelen, door middel van intervisie, het volgen van workshops, opleidingen en leertherapie. Daardoor kan ik mezelf en anderen op steeds diepere lagen ont-moeten. In deze blog vertel ik over de leertherapie die ik van Sabrina mocht ontvangen. Hoe we het deel in mij wat graag wilde vertellen richting 'voelen' hebben gekregen. Ik kon mijn hartgebied op een diepe laag voelen opengaan. Delen in mij werden hier heel stil van. De sessie met Sabrina werkt na twee weken nog in mij door - ik geniet extra van klanken, van mijn eigen zang en de warme knuffels van mijn gezin en huisdieren.

Focus op dat wat er wél is

door Michelle • 22 april 2025
Soms signaleer ik een deel in mezelf waar ik niet helemaal blij mee ben. Het is een deel dat zich focust op dat wat er niet is, te weinig is of niet goed genoeg is. En dat deel kan een positieve ervaring - waardoor ik trots op mezelf ben - overschaduwen. Wat ik ontzettend jammer vind. Want ik focus me graag op dat wat er wél is, in plaats van de tekorten. Dus ga ik op zelfonderzoek uit. Ik ben over het algemeen tevreden met mijn persoonlijke groei. Wat maakt dat dit deel toch aandacht vraagt? Zoekt naar bevestiging naar anderen, hunkert om gezien te worden. Om liefde te ontvangen. Van die personen van wie ik dit in mijn jeugd het meest gemist heb. Ik zoek die gemiste liefde in anderen om mij heen. Ik hoop een positieve reactie te krijgen wanneer ik trots deel dat ik een lezing heb gegeven. Ik ben teleurgesteld wanneer de positieve reactie uitblijft. Ik voel me alleen terwijl ik nét een blog heb geschreven over 'all-een' zijn. Ik vergeet op zo’n moment de positieve reacties die ik heb ontvangen. Ik word opgezogen door het kritische deel. Vanuit dit deel voel ik intens verdriet over het gemis. En dan realiseer ik me: ik ben in een gevoelsherinnering terechtgekomen. In het 'toen en daar' werd weinig trots getoond. Werden successen niet gevierd. En dát voelde alleen. In het hier en nu ben ik niet alleen. Ik heb mijn lieve gezin die mij steunt - dwars door flashbacks heen. We kunnen gezamenlijk vol trots concluderen dat de flashbacks in intensiteit aan het afnemen zijn, mooi! Ik heb de afgelopen jaren meerdere mensen ontmoet met wie ik in korte tijd een diepgaande band heb opgebouwd, waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik maak plezier met vriend(inn)en, collega’s en (schoon)familie. Ik ervaar hoe ik met mijn manier van zijn - én door middel van mijn blogs - mensen in echtheid kan ont-moeten. Ik ben steeds meer mezelf. Ik ga steeds meer voor mezelf staan .

We zijn niet alleen - we zijn all-één

door Michelle • 18 april 2025
Wat een mooie avond! Gisteravond was het zover. Mijn moment, waarin ik mezelf mocht presenteren bij het Spiritueel café. Mijn give-aways lagen samen met flyers van Imelda Hutten en Harry Schutte op de stoelen klaar. Mijn presentatie stond klaar, mijn lotuskaarsje brandde. Ik was er klaar voor. De bovenzaal van de Kik stroomde vol – bijna 50 mensen kwamen luisteren. Ik sta vaker voor grotere groepen, als ik een mentorentraining geef voor De Onderwijsspecialisten of bij een groot optreden van Vocalgroup Nootcenario. Toch voelde dit anders, want gister ging het om míjn verhaal. En zoals ik ook in mijn blogs schrijf , deelde ik ook gister vanuit mijn hart, vanuit echtheid, terwijl alle delen in mij – ook dat deel dat deze avond spannend vond- er mochten zijn. Ik liet de mensen kennismaken met mijn kleine meisje, mijn innerlijk kind, met ál haar sprankelende eigenschappen en kwaliteiten. Ik vertelde hoe mijn eerste aanvaring met mijn ouders ervoor zorgde dat een deel van dit spontane meisje zich terugtrok, stiller en voorzichtiger werd. Hoe de complexiteit van mijn jeugd met de veelheid van onveiligheid, ongezien worden en (de angst voor) agressie mijn innerlijk kind deed vervagen, deed vergrijzen. Tot ze leek te verdwijnen achter andere delen, en ‘ik’ niet meer wist dat zij er was. Ik toonde het prachtige filmpje “The mirror” van Alexandre Desplat. Dit is echt een aanrader. Het ontroert me hoe Alexandre danst met zijn innerlijk kind, vooral het moment waarop het jongetje zijn kin vastpakt waardoor de volwassene niet anders kan dan zijn innerlijke kind zien.
Otterlo- foto door Julia Woike

Een "JA" voor mezelf

door Michelle • 5 april 2025
In deze blog neem ik je mee in een persoonlijke ontmoeting, een stukje professionele groei en hoe trauma-sensitiviteit niet alleen mijn werk, maar ook mijn dagelijks leven beïnvloedt. Over grenzen, verbinding en het durven kiezen voor mezelf.
Meer posts