Voor altijd in mijn hart

Michelle • 23 december 2024

Afgelopen dinsdag werd ik diep geraakt tijdens een repetitie van Vocalgroup Nootscenario. Onze vocal coach, Lisa Kézer, deed een oefening om het nummer 'In this heart' van Sinead 'o Connor nóg mooier te kunnen overbrengen. Lisa liet een een couplet meerdere malen zingen, naar elkaar luisteren en proberen dezelfde klankkleur te vinden. Er ontstond een prachtige focus in de groep, waardoor Lisa een tandje bij schakelde. Ze vroeg ons naar de intentie achter het lied 'In this heart'. Of het klopt weet ik niet, maar onze vorige zangcoach vertelde had ons verteld dat Sinead het nummer zong voor haar ongeboren kindje. Pheh, die kwam meteen binnen.


Lisa liet ons een oefening doen waarbij we een couplet meerdere malen uitspraken, vertelden aan onszelf, in het Engels, in het Nederlands. 'I will have you with me, in my arms only, for you are only, my love, my love, my love.' Ik voelde de tekst in heel mijn lijf. Ik sprak de woorden tegen mijn ongeboren kindjes. De concentratie in de groep werd nog sterker, iedereen leek in zichzelf te keren. Tot slot zongen we vanuit deze verinnerlijking het nummer nog één keer in zijn geheel.


De mooie klanken van mijn koorgenoten kwamen recht mijn hart binnen. Ik voelde mijn verdriet. Mijn stem brak tijdens het zingen, ik wilde deze mooie geraaktheid niet wegschuiven zodat ik kon doorzingen. Ik wilde dit verdriet (door-)voelen, het lied als een cadeau van mijn lieve koorgenoten aan mij ervaren.


Ik ontving alle woorden en klanken in mijn hart. Ik voelde mijn twee lieve kindjes die 10 jaar geleden niet geboren mochten worden, in mijn hart. De tranen (en ja, ook snot, erg charmant) stroomden over mijn wangen. Lisa zag mijn verdriet en kwam bij me staan. Ze legde haar handen op mijn schouders. Meteen na het nummer volgde een lange knuffel van een koorgenoot. Zo fijn om deelgenoot te zijn van zo'n warme groep, ik voel me dankbaar. 

Tien jaar geleden had in korte tijd twee miskramen achter elkaar. Ik werd hier zo enorm door geraakt, uit het lood geslagen. Intens verdrietig.


Ik voelde weinig ruimte voor mijn rouw. Mijn man voelde het verdriet minder sterk dan ik, doordat hij zich nog niet zo met deze kindjes had kunnen verbinden. Andere mensen zeiden: 'Je hebt toch al twee gezonde kinderen' en 'je was nog maar zo kort zwanger'. Voor mij was de wens voor een derde kindje heel sterk. Ik voelde vanaf dag één dat ik zwanger was én droomde al verder over de maanden die komen gingen. De miskramen ervaarde ik als intens, ik voelde me schuldig (wat heb ik verkeerd gedaan) en had tijd nodig om te rouwen. Tegelijkertijd 'moest' ik door voor de andere kleintjes, een dagje Winterefteling en de intocht van Sinterklaas, terwijl ik mij zo donker voelde. Een vriend van mij snapte het. Hij zei:'deze pijn zit diep in je hart'. Dat klopte.


Nu ik tien jaar verder ben, kan ik voelen dat het niet uitmaakt of mensen om mij heen mijn rouw en verdriet begrijpen. Ik hoef niemand uit te leggen waarom dit zeer deed en nog steeds doet. Er zit geen houdbaarheidsdatum op rouw. Rouw is persoonlijk. Destijds ervaarde ik dat ik 'snel' weer door moest. 'Gewoon door'. Daarmee sloot ik onbewust mijn hart voor deze kleintjes. Deze week liet ik ze bewust dichtbij komen.


Ik luisterde aflevering 23 van de Licht op Trauma podcast van Samantha van Centrum Puur, die gaat over haar miskraam. Ik had deze aflevering overgeslagen, omdat ik voelde dat ik hier vanuit rust en ruimte naar mocht luisteren (en niet zomaar in de auto op weg naar een lesbezoek). Ik kon diep meevoelen met Samantha. Zij vertelt over haar miskraam en over de verbinding die zij ervaart met de ziel van haar dochter. Wanneer je in mijn blog geraakt wordt, raad ik je aan om ook deze aflevering te luisteren. Zorg er dan wel voor dat je dit op een rustig moment doet, waarbij je goed voor jezelf zorgt, vanuit zachtheid.


Gisteren heb ik vanuit mijn hart het nummer 'In this heart' opgenomen. Voor alle mensen die een miskraam hebben ervaren, een kindje hebben verloren, ongewenst kinderloos zijn of op een andere manier rouwen, deel ik onder dit blog de opname die ik zong vanuit mijn hart.


'I will have you with me

In my arms only

For you are only

My love, my love, my love'.



De opname is geen professionele opname. Hij komt recht uit mijn hart, die je in de vorm van trilling in mijn stem kunt horen. Het helpt mij deze opname terug te luisteren en de emotie weer toe te staan. Samantha verwoordt het mooi: 'De tranen laten vloeien. Zonder dat het tranen zijn van pijn, maar wel van geraaktheid en van heling.'


Ik ontvang mijn kleintjes in mijn hart en laat de tranen komen zolang als ze komen.


Als deze blog bij jou resoneert, weet dat je welkom bent bij mij. Om samen, vanuit zachtheid, stil te staan bij wat er was. Ik ont-moet je graag.

Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?

Laat het me weten, ik ont-moet je graag!

Welkom bij Coachpraktijk Eigenlijk Meer weten over mijn aanbod?

Plan een gratis  kennismaking

Van hart tot hart

door Michelle • 5 september 2025
Als kind kwam ik graag bij vriendinnen thuis. Ik kon me ontspannen, de waakzaamheid laten zakken. Soms fantaseerde ik dat ik daadwerkelijk daar woonde. Ik moest weliswaar wennen aan de aandacht, maar de gezellige sfeer gaf mij een warm gevoel. Ik kan me weinig gezellige momenten in ons huis herinneren. Een gezellige avond kon ieder moment omslaan in iets anders. Ik begrijp nu dat ik grote delen van mijn jeugd gedissocieerd was. De droomwereld was een manier om aan de gespannen sfeer, ruziënde stemmen en het eenzame gevoel te ontkomen. Ik weet dat mijn ouders van mij hielden. De manier waarop dit getoond werd, was niet wat ik nodig had als kind. Van mijn vader kreeg ik positieve aandacht wanneer ik een prestatie had geleverd. Wanneer ik te luid of spontaan was, kreeg ik negatieve aandacht. Mijn moeder kon haar liefde niet tonen. Ze zat vast in de trauma’s van haar eigen jeugd en stelde zich angstig en dienstbaar op. Beide ouders hebben gegeven wat zij te geven hadden. Maar voor mij als kind voelde ik al: ‘het klopt niet’. De knuffels die gegeven werden, waren vluchtig of oppervlakkig. Het voelde als een glimlach die de ogen niet bereikt. Voor de buitenwereld waren wij een modelgezin – dit was het beeld wat wij naar buiten ‘moesten’ brengen. Als wij hiervan afweken, werd er angstig gereageerd door mijn moeder (‘pas op, anders…’) of bestraffend door mijn vader. Ik heb jaren gekampt met een gevoel van diepe schaamte. Allesverlammend, ik weet nu dat dit toxische schaamte was. De kou en kilte in mijn familiesysteem was hardnekkig. De kou die mijn moeder had gevoeld vanuit haar moeder, is doorgegeven aan mij. Lange tijd heeft mijn hart een bevroren randje gehad. Op een college van Kitlyn Tjin a Djie werd ik getriggerd om na te gaan of er iemand in mijn familie is die wel warmte kan tonen. Bij wie het hart wél klopt. Hierop mediterend kwam ik uit bij mijn lieve tante.

Niet moeten, maar willen

door Michelle • 20 augustus 2025
Na een heerlijke zomer starten alle activiteiten weer op. Ik merk weerstand bij mezelf. Ik wil graag zo ontspannen blijven als in de vakantie. Niet meegezogen worden in alle moetjes. Vanuit vroeger heb ik allerlei drijfveren meegekregen. 'Moeten' stagneert, ik wens vanuit flow te leven. Van moeten naar willen...
Prachtige ruimte in de natuur die mijn innerlijke ruimte weerspiegeld.

Ruimte om mezelf te zijn

door Michelle • 8 juli 2025
De afgelopen dagen voel ik steeds meer ruimte om écht te zijn. Ook de gekwetste delen en beschermdelen in mij mogen er zijn. In zachtheid laat ik los wat niet meer past. Het voelt als thuiskomen in mezelf. Vanuit deze innerlijke ruimte voel ik een rotsvast vertrouwen in mijn praktijk. Na de zomer breid ik uit.

Een heel kleintje

door Michelle • 24 juni 2025
Het afgelopen jaar volgde ik de opleiding Traumatherapie voor professionals bij Centrum Puur. Tijdens de module over dissociatie, maakte ik een diepe reis naar binnen. Ik ontmoette een heel klein deel in mij – een kwetsbaar innerlijk kind dat veiligheid nodig had. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze delen aandacht
Prachtige weerspiegeling van wolken in een plas

De libelle op mijn dagboek; over zichtbaarheid en transformatie

door Michelle • 20 mei 2025
Sommige gevoelens leven in stilte, verborgen achter een glimlach die de twinkeling in de ogen niet bereikt. Verscholen achter beschermdelen of vergeten in de diepte. De laatste vijf jaar heb ik een diepe transformatie doorgemaakt. Ik heb contact gemaakt met de schaduwdelen in mezelf, mijn kwetsbaarheden. En daarmee ben ik ook mijn kracht meer gaan voelen. Ik heb ontdekt dat ik mezelf niet klein hoef te houden, maar voor mezelf mag gaan staan. Zichtbaar, stralend, aanwezig. In mijn blogs schrijf ik zowel over mijn worstelingen als over mijn successen. Ik hoop anderen hiermee te inspireren ook in contact te komen met hun eigen gevoel. Te kunnen zijn met alles wat er was én alles wat er is. Ik geef mezelf toestemming om mijn kwetsbaarheden én mijn krachten te tonen. Ik mag volledig mijzelf zijn. Ik mág uitstralen dat ik een goede traumatherapeut ben. Dit ís zichtbaar zijn.

Rouw in vele gedaantes

door Michelle • 6 mei 2025
Iedereen heeft te maken met rouw, in verschillende vormen. Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, een vertrouwde werkomgeving, levensfase of een relatie, rouw hoort bij het leven. Toch lijkt de wereld regelmatig te verwachten dat we gewoon 'doorgaan met doorgaan'. Maar pas als we onszelf toestemming geven om te voelen hoe diep het verdriet gaat, ontstaat er ruimte voor verwerking, acceptatie en heling.

Laat maar los

door Michelle • 29 april 2025
Als mens en als therapeut blijf ik voortdurend in beweging. Ik blijf ontwikkelen, door middel van intervisie, het volgen van workshops, opleidingen en leertherapie. Daardoor kan ik mezelf en anderen op steeds diepere lagen ont-moeten. In deze blog vertel ik over de leertherapie die ik van Sabrina mocht ontvangen. Hoe we het deel in mij wat graag wilde vertellen richting 'voelen' hebben gekregen. Ik kon mijn hartgebied op een diepe laag voelen opengaan. Delen in mij werden hier heel stil van. De sessie met Sabrina werkt na twee weken nog in mij door - ik geniet extra van klanken, van mijn eigen zang en de warme knuffels van mijn gezin en huisdieren.

Focus op dat wat er wél is

door Michelle • 22 april 2025
Soms signaleer ik een deel in mezelf waar ik niet helemaal blij mee ben. Het is een deel dat zich focust op dat wat er niet is, te weinig is of niet goed genoeg is. En dat deel kan een positieve ervaring - waardoor ik trots op mezelf ben - overschaduwen. Wat ik ontzettend jammer vind. Want ik focus me graag op dat wat er wél is, in plaats van de tekorten. Dus ga ik op zelfonderzoek uit. Ik ben over het algemeen tevreden met mijn persoonlijke groei. Wat maakt dat dit deel toch aandacht vraagt? Zoekt naar bevestiging naar anderen, hunkert om gezien te worden. Om liefde te ontvangen. Van die personen van wie ik dit in mijn jeugd het meest gemist heb. Ik zoek die gemiste liefde in anderen om mij heen. Ik hoop een positieve reactie te krijgen wanneer ik trots deel dat ik een lezing heb gegeven. Ik ben teleurgesteld wanneer de positieve reactie uitblijft. Ik voel me alleen terwijl ik nét een blog heb geschreven over 'all-een' zijn. Ik vergeet op zo’n moment de positieve reacties die ik heb ontvangen. Ik word opgezogen door het kritische deel. Vanuit dit deel voel ik intens verdriet over het gemis. En dan realiseer ik me: ik ben in een gevoelsherinnering terechtgekomen. In het 'toen en daar' werd weinig trots getoond. Werden successen niet gevierd. En dát voelde alleen. In het hier en nu ben ik niet alleen. Ik heb mijn lieve gezin die mij steunt - dwars door flashbacks heen. We kunnen gezamenlijk vol trots concluderen dat de flashbacks in intensiteit aan het afnemen zijn, mooi! Ik heb de afgelopen jaren meerdere mensen ontmoet met wie ik in korte tijd een diepgaande band heb opgebouwd, waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik maak plezier met vriend(inn)en, collega’s en (schoon)familie. Ik ervaar hoe ik met mijn manier van zijn - én door middel van mijn blogs - mensen in echtheid kan ont-moeten. Ik ben steeds meer mezelf. Ik ga steeds meer voor mezelf staan .

We zijn niet alleen - we zijn all-één

door Michelle • 18 april 2025
Wat een mooie avond! Gisteravond was het zover. Mijn moment, waarin ik mezelf mocht presenteren bij het Spiritueel café. Mijn give-aways lagen samen met flyers van Imelda Hutten en Harry Schutte op de stoelen klaar. Mijn presentatie stond klaar, mijn lotuskaarsje brandde. Ik was er klaar voor. De bovenzaal van de Kik stroomde vol – bijna 50 mensen kwamen luisteren. Ik sta vaker voor grotere groepen, als ik een mentorentraining geef voor De Onderwijsspecialisten of bij een groot optreden van Vocalgroup Nootcenario. Toch voelde dit anders, want gister ging het om míjn verhaal. En zoals ik ook in mijn blogs schrijf , deelde ik ook gister vanuit mijn hart, vanuit echtheid, terwijl alle delen in mij – ook dat deel dat deze avond spannend vond- er mochten zijn. Ik liet de mensen kennismaken met mijn kleine meisje, mijn innerlijk kind, met ál haar sprankelende eigenschappen en kwaliteiten. Ik vertelde hoe mijn eerste aanvaring met mijn ouders ervoor zorgde dat een deel van dit spontane meisje zich terugtrok, stiller en voorzichtiger werd. Hoe de complexiteit van mijn jeugd met de veelheid van onveiligheid, ongezien worden en (de angst voor) agressie mijn innerlijk kind deed vervagen, deed vergrijzen. Tot ze leek te verdwijnen achter andere delen, en ‘ik’ niet meer wist dat zij er was. Ik toonde het prachtige filmpje “The mirror” van Alexandre Desplat. Dit is echt een aanrader. Het ontroert me hoe Alexandre danst met zijn innerlijk kind, vooral het moment waarop het jongetje zijn kin vastpakt waardoor de volwassene niet anders kan dan zijn innerlijke kind zien.
Otterlo- foto door Julia Woike

Een "JA" voor mezelf

door Michelle • 5 april 2025
In deze blog neem ik je mee in een persoonlijke ontmoeting, een stukje professionele groei en hoe trauma-sensitiviteit niet alleen mijn werk, maar ook mijn dagelijks leven beïnvloedt. Over grenzen, verbinding en het durven kiezen voor mezelf.
Meer posts