Herstel na long-covid

Op 14 september 2021 heb ik mij ingeschreven als coach in Elst. Coachpraktijk eigenlijk. Trots op de naam, vol plannen om te gaan starten. Na mijn inschrijving in de KvK fietste ik langs de Rijkerswoerdse Plassen. Een heerlijke plons in het frisse water. Tijdens het opdrogen schreef ik inspiratie voor mijn website in mijn dagboek. 's Avonds ging ik zingen bij mijn popkoor in Elst. Op vrijdag lag ik op bed, niet lekker. Mijn telefoon begonnen zich te vullen. App na app in de groepsapp van het koor. 18 mensen corona, terwijl we echt braaf om 1,5 meter van elkaar hadden gezongen.

In die periode ging het hele huis nog in quarantaine. Ik sloot me op mijn slaapkamer op. Gelukkig was het nog mooi weer, zodat ik af en toe beneden bij mijn gezin in de tuin kon zitten, op afstand uiteraard.

Mijn klachten bleven aan, waardoor ik de volle twee weken afstand van mijn gezin heb gehouden. "Ik plak er gewoon nog een weekje retraite achteraan", grapte ik. Na die twee weken was ik zo blij eindelijk mijn man en kinderen te knuffelen. Naar beneden te mogen. Om tot mijn grote schrik te ontdekken dat ik een half uur later kapot moe weer terug naar bed vertrok.

Mijn vermoeidheid bleef aan. De hond uitlaten was een grote opgave. Een bezoek aan familie of vrienden kon ik niet zonder daar op bed te gaan liggen. Ik kon niet koken, ik kon mijn kinderen niet voorlezen, ik noemde de koelkast de vaatwasser en andersom. Ik had moeite gesprekken te volgen. Ik hoorde voortdurend een piep in beide oren. Ik vergat van alles. Bellen was uitgesloten, zorgde namelijk meteen voor hoofdpijn. Appen lukte soms, even. De meeste berichtjes bleven echter onbeantwoord, omdat ik er gewoon geen puf voor had. Het ergste vond ik dat ik niet lang bij mijn kinderen kon zijn, omdat ik hun geluiden niet kon verdragen. Hier voelde ik mij schuldig over.

Ik sliep grote gedeeltes van de dag. Beneden 'hing' ik vooral op de bank, gelukkig in gezelschap van mijn kids of mijn lieve hond. Ik voelde me nutteloos, alsof ik niets bijdroeg in mijn gezin en op mijn werk. Ik bleef zo ontzettend moe. Ik vond dit lastig te accepteren, kwam in een gevoel van eenzaamheid terecht en had weerstand tegen het ziek zijn. Ik liep tegen onbegrip op, van sommige familieleden, vrienden, collega's en kennissen. Ik ervaarde weinig interesse in hoe het met mij ging. Als ik vertelde hoe ziek ik was, werd gezegd: "ben je niet gewoon overspannen?", "nog steeds?" of "ik heb ook 3 maanden niet kunnen ruiken nadat ik corona had". Echt luisteren naar mijn verhaal, zat er niet bij. Gelukkig hebben mijn lieve man en kinderen mij altijd gesteund.

Ik dacht dat ik "gewoon weer" moest gaan opbouwen. Yoga in mijn woonkamer. Stukjes fietsen in Elst. Het leek alsof ik alleen maar erger vermoeid werd. Nog harder doorzetten dan maar, ik 'moest en zou' beter worden. In december belde ik met de huisarts. Zij verwees me door naar de fysiotherapeut voor revalidatie. Jeetje, long-covid.

In januari had ik mijn intake. Het bleek dat ik als 40-jarige een conditie had van een 55-jarige. Oh mijn god, hoe dan. Ik had altijd gesport, liep in de maanden voordat ik corona kreeg bijna dagelijks 1,5 uur met de hond, fietste twee keer per week een eind waarbij ik ook baantjes trok in de Rijkerswoerdse Plassen.

Mijn trainingsprogramma begon. "Let's go", dacht ik. Ik mocht 2 minuten fietsen, daarna moest ik mijn hartslag opmeten. Als deze niet hoger was dan 80, mocht ik nog een keer 2 minuten fietsen. Vervolgens mocht ik een aantal spieroefeningen doen, steeds weer mijn hartslag in de gaten houdend. 4 minuten wandelen op de loopband (wederom: stoppen als mijn hartslag boven de 80 kwam). Dit alles in complete stilte - muziek (mijn lust en mijn leven) was overprikkelend. Zo saai. Maar ik was zoooo kapot na deze 25 minuten. 

Mijn fysiotherapeut, Marcel, heeft mij gecoacht. In het accepteren dat ik moe was. In het accepteren dat dit was wat mijn lichaam nu aan kon. Hij legde mij uit waarom mijn hartslag niet boven de 80 mocht komen. Eerst moest de stressreactie van het ziekzijn mijn lijf uit. Begrijpen waarom mijn lijf deed wat het deed, hielp mij te accepteren dat ik moest vertragen. Daarnaast trof ik bij de revalidatie lotgenoten, soms ook mensen die nog jonger waren dan ik. Na 3/4 weken mocht ik mijn hartslag 'oprekken' naar 90. Vervolgens kreeg ik weer corona. 

In totaal heb ik 4 keer corona gehad, waardoor ik 4 keer opnieuw heb moeten beginnen met opbouwen. Gelukkig 'viel' ik de laatste keer niet zo ver terug. Deze periode heeft mij veel gekost en veel geleerd. Het heeft mij geleerd hoe belangrijk mijn lijf is. Hoe ik mijn grenzen kan aanvoelen, zodat ik er niet overheen wals (en daarmee weer dat stapje terugviel in mijn herstel). Hoe ik mijn grenzen op het werk kon aangeven en goede keuzes voor mezelf kon maken.

Nog steeds 'betaal ik de rekening' als ik een avond te laat naar bed ga. Balans blijft zo belangrijk. Inspanning kan alleen als ik daar ontspanning tegenover zet. Ik heb nu een goede verstandhouding met mijn mooie lijf. Ik luister naar de signalen, waardoor ik steeds een beetje fitter word. Hoe fijn het is om meer aanwezig te zijn in het leven van mijn kinderen. Daarnaast gun ik mijzelf mijn rustmomentjes, want daar kikker ik van op. 

Wil jij ook leren op welke manier jij écht naar jouw lijf kan luisteren? Gaan voelen hoe jouw lijf jou helpt in jouw herstel? Hoe je je grenzen niet alleen kan voelen maar ook bewaken? En je hier niet meer schuldig over hoeft te voelen, maar het als respect voor jezelf kan zien? Neem dan contact met mij op. Ik luister graag naar hoe het écht met je gaat.