Opladen in de natuur

Michelle • 24 juni 2024

Opladen in de natuur

Afgelopen weekend was ik met mijn man en zoon een weekend in Valkenburg. Tygo gaat volgend jaar naar de middelbare school. Om groep 8 goed af te sluiten, wilden we een weekend quality-time met hem. Ik heb een drukke periode achter de rug, waarin ik een deadline had op het werk en veel heb mogen oefenen met het opkomen voor mezelf. Ik was dus wel toe aan een weekendje gezelligheid en bijtanken.


De rust was iets verder te zoeken dan gehoopt. De camping waar wij sliepen bleek een uitvalsbasis voor Pinkpop-gangers (die ergens in de nacht thuiskwamen en uitgebreid voor de tent gingen naborrelen). De vogels begonnen om 5 uur 's ochtends aan hun gezang, hoe mooi ook, 'jongens, laat me slapen'. Maar dit mocht de pret niet drukken. We brachten een bezoek aan de Romeinse Catacomben in Valkenburg, struinden door het mooie stadje en gingen grotbiken door de Mergelgrotten. Mijn zoon genoot met volle teugen.


Op zondag gingen we wandelen. Ik vroeg de campingmedewerker om advies - zij wees mij op een prachtige plek rondom Chateau St. Gerlach.  Een prachtig gebied, waar wij door weilanden konden lopen aan de rand van het bos. Halverwege het weiland hoorde ik al water stromen (ondergronds). In de hoek van het weiland kwamen we dit prachtige plekje tegen. Zo'n mooie, pure plek. Ik voelde me zo rustig worden terwijl ik naar het stromende water keek en de geur van de bloemen rook. Ik houd zo van het water. Het water maakt schoon, ruimt op, loopt tegen barrières aan en stroomt door.


Barrières zoals de takken in de rivier kunnen de stroming vertragen. Soms lijkt de stroom tot stilstand te komen. Het duurt nooit lang voordat het water een nieuwe weg vindt, en kletterend en met meer kracht doorstroomt.


Soms gebeuren er in mijn leven dingen waardoor ik het gevoel heb 'vertraagd te worden'. Tegen barrières aan te lopen. Ik heb hard gewerkt om barrières af te breken, te vermijden, te ontlopen. Dat werkte niet, verzet tegen de stroom van het leven is vermoeiend en levert veel spanning op. Zijn met de barrières, in rust en ruimte, levert mij meer op. Wat wil deze opstopping mij vertellen? Vertrouwen dat mijn stroom wel weer op gang komt, soms op een totaal andere manier dan mijn hoofd bedacht heeft. Het zien van zo'n prachtige rivier doet mij realiseren dat het hele leven stroomt. Wanneer ik een barrière doorvoel, ben ik weer een stukje meer mijzelf. Mijn eigenlijke ik.


Mijn ongeduldige, lieve zoon wilde verder lopen. Ik had hier nog uren kunnen staan, maar het weekend draaide om hem. De rest van de wandeling was heerlijk. We volgden de Geul en bleven het geluid van de rivier horen. Ik werd zelfs verrast met prachtige libellen die met elkaar speelden boven de waterstroom. De libelle staat symbool voor transformatie in het leven, voor verandering en licht. Ik voelde me helemaal opgeschoond en rustig. Met het voornemen om het water nog vaker op te zoeken, reed ik met een opgeruimd gevoel terug naar Elst.

Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?

Laat het me weten, ik ont-moet je graag!

Welkom bij Coachpraktijk Eigenlijk Meer weten over mijn aanbod?

Plan een gratis  kennismaking

Naar binnen met Lichtheid

door Michelle • 4 oktober 2025
Het mag licht zijn We keren naar binnen De dagen korter, de avond lang Mag dat licht zijn? De laatste maand is de zin ‘Het mag licht zijn’ in verschillende vormen bij mij. Ik werd me er bewust van in contact met Julia Woike. Wij zagen elkaar na een fijne zomer bij Julia thuis. We deelden allebei over onze processen in de zomer. Wij hadden in de zomer een gevoel van lichtheid ervaren. Dit wilden we mee laten reizen in het normale ritme. Het dagelijkse ritme vraagt om verplichtingen, voldoen aan verwachtingen. Er lijkt een soort gejaagdheid op te zitten, die zwaar kan voelen voor mij. Maar kan dat ook licht zijn? Spelend met deze invalshoek ontstond het thema van onze middagretraite: Naar binnen met Lichtheid. Ik voelde zo'n sprankelende ‘ja’! Vanuit die energie werken Julia en ik nu samen. Bij zo'n nieuwe samenwerking nemen we allebei onze eigen delen mee. Niet alleen de enthousiaste, ook de onzekere, kritische of angstige delen werken mee. Om de hard-willen-werkende delen niet te vergeten. Julia en ik delen met elkaar wat er in ons gebeurt en verstaan elkaar op een diepere laag. Dit werkt enorm bevrijdend voor mij. Er ontstaat meer ruimte voor mijn licht. Het donker mag er zijn, mag gevoeld worden. In het donker voel ik ook mijn innerlijke waakvlam. Natuurlijk zijn er donkere gedachten. Ik (h)erken die als een deel van mij. Die erkenning geeft ruimte. Zo heb ik van de week een lichte treinreis kunnen maken. De zwaarte van mijn verplichte treinreizen uit het verleden trok niet meer aan mij. Ik kon genieten van de voorbijtrekkende natuur. Ik had oog voor de kleuren van de opkomende zon. Ik voelde hoe de oranje gloed over mijn gezicht trok en mijn hart verwarmde. Ik zag hoe de stralen speelden met de mist die over de weilanden trok. Ik kon zijn.

Wanneer wankelen je sterker maakt

door Michelle • 24 september 2025
Afgelopen weekend waren we aan zee. Precies op het moment dat ik het nodig had, na het overlijden van mijn lieve tante. Voor mij bestaat er geen betere plek om tot rust te komen dan in de natuur . De zee en het strand brengen op een diepe laag ontspanning. Een reset voor mijn lijf en geest. Al op de fiets naar zee merkte ik dat ik beter kon ademen. Vrijer. Zodra ik de zee kon zien maakte mijn hart een sprongetje. Schoenen uit, broekspijpen omhoog en hup naar die branding. Met mijn jongste dochter liep ik door het water tot we een muistroom tegenkwamen. De golven van de zee kwamen in botsing met die stroom. Ze lieten de stroom licht bewegen, maar nooit van richting veranderen. Het deed me denken aan hoe tegenslagen soms als een golf tegen me aanduwen. Hierdoor voelt het soms alsof ik afdwaal van mijn koers. Maar zo’n golf kan me niet langdurig van mijn pad afbrengen. Mijn pad blijft, net als de muistroom, als een krachtige onderstroom aanwezig, voelbaar. De warme liefde die ik voor mijn tante voel(de), blijft onderdeel van deze stroming. Laat deze sterker stromen. Lopend door de muistroom zei mijn dochter dat ze haar voeten goed moest neerzetten, omdat ze anders haar balans verloor. Ik antwoordde dat het soms goed was om uit balans te raken, omdat je lijf dan gaat werken om sterker te worden. Mijn dochter rende even later naar haar broer en vader. Ik liep door, terwijl ik mijn opmerking over balans door mijn gedachten liet gaan. Het overlijden van mijn tante en de oude patronen die hierdoor voelbaar werden, hadden mij uit balans gebracht. Maar deze disbalans heeft mij ook verder gebracht.

Van hart tot hart

door Michelle • 5 september 2025
Als kind kwam ik graag bij vriendinnen thuis. Ik kon me ontspannen, de waakzaamheid laten zakken. Soms fantaseerde ik dat ik daadwerkelijk daar woonde. Ik moest weliswaar wennen aan de aandacht, maar de gezellige sfeer gaf mij een warm gevoel. Ik kan me weinig gezellige momenten in ons huis herinneren. Een gezellige avond kon ieder moment omslaan in iets anders. Ik begrijp nu dat ik grote delen van mijn jeugd gedissocieerd was. De droomwereld was een manier om aan de gespannen sfeer, ruziënde stemmen en het eenzame gevoel te ontkomen. Ik weet dat mijn ouders van mij hielden. De manier waarop dit getoond werd, was niet wat ik nodig had als kind. Van mijn vader kreeg ik positieve aandacht wanneer ik een prestatie had geleverd. Wanneer ik te luid of spontaan was, kreeg ik negatieve aandacht. Mijn moeder kon haar liefde niet tonen. Ze zat vast in de trauma’s van haar eigen jeugd en stelde zich angstig en dienstbaar op. Beide ouders hebben gegeven wat zij te geven hadden. Maar voor mij als kind voelde ik al: ‘het klopt niet’. De knuffels die gegeven werden, waren vluchtig of oppervlakkig. Het voelde als een glimlach die de ogen niet bereikt. Voor de buitenwereld waren wij een modelgezin – dit was het beeld wat wij naar buiten ‘moesten’ brengen. Als wij hiervan afweken, werd er angstig gereageerd door mijn moeder (‘pas op, anders…’) of bestraffend door mijn vader. Ik heb jaren gekampt met een gevoel van diepe schaamte. Allesverlammend, ik weet nu dat dit toxische schaamte was. De kou en kilte in mijn familiesysteem was hardnekkig. De kou die mijn moeder had gevoeld vanuit haar moeder, is doorgegeven aan mij. Lange tijd heeft mijn hart een bevroren randje gehad. Op een college van Kitlyn Tjin a Djie werd ik getriggerd om na te gaan of er iemand in mijn familie is die wel warmte kan tonen. Bij wie het hart wél klopt. Hierop mediterend kwam ik uit bij mijn lieve tante.

Niet moeten, maar willen

door Michelle • 20 augustus 2025
Na een heerlijke zomer starten alle activiteiten weer op. Ik merk weerstand bij mezelf. Ik wil graag zo ontspannen blijven als in de vakantie. Niet meegezogen worden in alle moetjes. Vanuit vroeger heb ik allerlei drijfveren meegekregen. 'Moeten' stagneert, ik wens vanuit flow te leven. Van moeten naar willen...
Prachtige ruimte in de natuur die mijn innerlijke ruimte weerspiegeld.

Ruimte om mezelf te zijn

door Michelle • 8 juli 2025
De afgelopen dagen voel ik steeds meer ruimte om écht te zijn. Ook de gekwetste delen en beschermdelen in mij mogen er zijn. In zachtheid laat ik los wat niet meer past. Het voelt als thuiskomen in mezelf. Vanuit deze innerlijke ruimte voel ik een rotsvast vertrouwen in mijn praktijk. Na de zomer breid ik uit.

Een heel kleintje

door Michelle • 24 juni 2025
Het afgelopen jaar volgde ik de opleiding Traumatherapie voor professionals bij Centrum Puur. Tijdens de module over dissociatie, maakte ik een diepe reis naar binnen. Ik ontmoette een heel klein deel in mij – een kwetsbaar innerlijk kind dat veiligheid nodig had. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze delen aandacht
Prachtige weerspiegeling van wolken in een plas

De libelle op mijn dagboek; over zichtbaarheid en transformatie

door Michelle • 20 mei 2025
Sommige gevoelens leven in stilte, verborgen achter een glimlach die de twinkeling in de ogen niet bereikt. Verscholen achter beschermdelen of vergeten in de diepte. De laatste vijf jaar heb ik een diepe transformatie doorgemaakt. Ik heb contact gemaakt met de schaduwdelen in mezelf, mijn kwetsbaarheden. En daarmee ben ik ook mijn kracht meer gaan voelen. Ik heb ontdekt dat ik mezelf niet klein hoef te houden, maar voor mezelf mag gaan staan. Zichtbaar, stralend, aanwezig. In mijn blogs schrijf ik zowel over mijn worstelingen als over mijn successen. Ik hoop anderen hiermee te inspireren ook in contact te komen met hun eigen gevoel. Te kunnen zijn met alles wat er was én alles wat er is. Ik geef mezelf toestemming om mijn kwetsbaarheden én mijn krachten te tonen. Ik mag volledig mijzelf zijn. Ik mág uitstralen dat ik een goede traumatherapeut ben. Dit ís zichtbaar zijn.

Rouw in vele gedaantes

door Michelle • 6 mei 2025
Iedereen heeft te maken met rouw, in verschillende vormen. Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, een vertrouwde werkomgeving, levensfase of een relatie, rouw hoort bij het leven. Toch lijkt de wereld regelmatig te verwachten dat we gewoon 'doorgaan met doorgaan'. Maar pas als we onszelf toestemming geven om te voelen hoe diep het verdriet gaat, ontstaat er ruimte voor verwerking, acceptatie en heling.

Laat maar los

door Michelle • 29 april 2025
Als mens en als therapeut blijf ik voortdurend in beweging. Ik blijf ontwikkelen, door middel van intervisie, het volgen van workshops, opleidingen en leertherapie. Daardoor kan ik mezelf en anderen op steeds diepere lagen ont-moeten. In deze blog vertel ik over de leertherapie die ik van Sabrina mocht ontvangen. Hoe we het deel in mij wat graag wilde vertellen richting 'voelen' hebben gekregen. Ik kon mijn hartgebied op een diepe laag voelen opengaan. Delen in mij werden hier heel stil van. De sessie met Sabrina werkt na twee weken nog in mij door - ik geniet extra van klanken, van mijn eigen zang en de warme knuffels van mijn gezin en huisdieren.

Focus op dat wat er wél is

door Michelle • 22 april 2025
Soms signaleer ik een deel in mezelf waar ik niet helemaal blij mee ben. Het is een deel dat zich focust op dat wat er niet is, te weinig is of niet goed genoeg is. En dat deel kan een positieve ervaring - waardoor ik trots op mezelf ben - overschaduwen. Wat ik ontzettend jammer vind. Want ik focus me graag op dat wat er wél is, in plaats van de tekorten. Dus ga ik op zelfonderzoek uit. Ik ben over het algemeen tevreden met mijn persoonlijke groei. Wat maakt dat dit deel toch aandacht vraagt? Zoekt naar bevestiging naar anderen, hunkert om gezien te worden. Om liefde te ontvangen. Van die personen van wie ik dit in mijn jeugd het meest gemist heb. Ik zoek die gemiste liefde in anderen om mij heen. Ik hoop een positieve reactie te krijgen wanneer ik trots deel dat ik een lezing heb gegeven. Ik ben teleurgesteld wanneer de positieve reactie uitblijft. Ik voel me alleen terwijl ik nét een blog heb geschreven over 'all-een' zijn. Ik vergeet op zo’n moment de positieve reacties die ik heb ontvangen. Ik word opgezogen door het kritische deel. Vanuit dit deel voel ik intens verdriet over het gemis. En dan realiseer ik me: ik ben in een gevoelsherinnering terechtgekomen. In het 'toen en daar' werd weinig trots getoond. Werden successen niet gevierd. En dát voelde alleen. In het hier en nu ben ik niet alleen. Ik heb mijn lieve gezin die mij steunt - dwars door flashbacks heen. We kunnen gezamenlijk vol trots concluderen dat de flashbacks in intensiteit aan het afnemen zijn, mooi! Ik heb de afgelopen jaren meerdere mensen ontmoet met wie ik in korte tijd een diepgaande band heb opgebouwd, waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik maak plezier met vriend(inn)en, collega’s en (schoon)familie. Ik ervaar hoe ik met mijn manier van zijn - én door middel van mijn blogs - mensen in echtheid kan ont-moeten. Ik ben steeds meer mezelf. Ik ga steeds meer voor mezelf staan .
Meer posts