Hoe houd je je hart open? Voor álles in jou?
“Schrijf 5 positieve dingen op die je vanochtend hebt gedaan.” Zo begon een studiedag. De goedbedoelde incheck die mijn collega had bedacht, riep weerstand bij me op. Ik had slecht geslapen, voelde me moe. Hierdoor was ik net iets te lang in bed blijven liggen, waardoor ik had moeten haasten om op tijd op de studiedag te verschijnen. Natuurlijk snapte ik de intentie – inzoomen op dat wat goed gaat, maar die ochtend had ik daar ‘gewoon ff geen zin in’. Er leek geen ruimte te zijn voor mijn ‘echte’ gevoel. Ik ervaarde dat van mij verwacht werd dat ik meeging in de positieve flow.
Voor mijn trauma-opleiding ben ik het boek ‘Complexe PTSS’ van Pete Walker aan het lezen. Het boek grijpt me, ik voel veel herkenning. Om goed te verwerken wat ik lees, neem ik bewust pauze van het boek. Ik neem de tijd om wat ik heb gelezen door me heen te laten gaan, zodat ik erop kan kauwen, reflecteren en eruit kan halen wat er voor mij in zit.
Ik bleef hangen op de paragrafen ‘emotioneel helen’ en ‘je emotionele natuur herstellen’. Pete beschrijft dat in onze cultuur alleen positieve emoties worden goedgekeurd of toegestaan. Dit herken ik. Een lachend kind is ‘oh zo schattig’ en de gangmaker op een feestje een graag geziene gast. Van het kind wat zich terugtrekt, wordt niet snel gezegd dat het ‘zo knap is dat dit kind ruimte neemt voor zichzelf’. Verdriet wordt afgekapt met ‘droog je tranen’, of als onprofessioneel bestempeld. Boosheid tonen lijkt in deze cultuur helemaal taboe.
Wat is dat in ons dat wij de neiging hebben naar het positieve toe te willen bewegen? Elkaar de mooie, ‘instagramwaardige’ kanten van het leven te laten zien? Vast willen houden aan fijne gevoelens, fijne periodes, waarbij we donkere gevoelens wegstoppen, negeren of ontkennen? Ik heb het lange tijd gedaan. Mijn emoties aangepast aan de verwachtingen van mijn ouders, mijn familie, mijn klasgenoten, collega’s…. Ik was mezelf helemaal kwijt, ik wist niet meer wat ík eigenlijk voelde, wilde, wenste.
In mijn coachopleiding werd ik gegrepen door het begrip ‘polariteiten’. Alles hangt met elkaar samen, licht kan niet zonder donker, yin kan niet zonder yang, positiviteit kan niet zonder negativiteit. Je op een uiterste begeven, maakt dat je het andere uiterste buitensluit, vergeet… Je bent niet héél wanneer je wegblijft van de negatieve kanten in jezelf. Pete schrijft: ‘het is heel menselijk en gezond om stemmingswisselingen te hebben tussen uitersten, zoals gelukkig en verdrietig, … dapper en bang, vergevingsgezindheid en verwijtend.”
Het vermijden van de negatieve tegenpool, kan volgens Pete Walker leiden tot uitputting en verstrikking in dat gevoel wat je probeert te vermijden. Daarnaast noemt hij verdringing van alle negatieve gevoelens, waardoor je emotioneel vlak wordt, als mogelijk gevolg. Vermijding van negativiteit kan dus leiden tot allerlei lichamelijke of emotionele klachten.
Als je leeft zonder aandacht te geven aan negatieve gevoelens, leef je dan écht?
De laatste jaren heb ik veel tijd besteed aan het onderzoeken van mijn negatieve emoties. In deze blog kan je daar meer over lezen. De rouw die ik ervaarde rondom het verlies van mijn schoonvader kon ik niet delen met mijn collega’s. Ik heb dit geprobeerd, omdat ik open wilde zijn over hoe het met mij gaat en weg wilde blijven bij de oppervlakkige ‘ja goed hoor’. Eén collega vroeg mij een maand na het overlijden van mijn schoonvader ‘of ik niet naar een therapeut moest als mijn verdriet zo lang bleef hangen’. Au! Ik voelde geen erkenning voor mijn verdriet. Dit voelde eenzaam.
Negatieve kanten horen bij het leven. Juist het daarbij stil staan, hebben mij doen opveren waardoor ik inmiddels kan zeggen dat ik emotioneel in balans ben. Over het algemeen genomen dan, want emotionele uitschieters zullen gezien mijn traumaverleden altijd kunnen gebeuren. Maar ook die ‘negatieve momenten’ mogen er zijn, maken mij wie ik ben, bekijk ik vanuit liefde en mildheid waarna ik mezelf geef wat ik nodig heb. Die knuffel, dat fijne warme bad, of die fijne wandeling in de natuur. Ik ben mezelf. Ik ben ‘heel’, want zonder die negatieve emoties bén ik niet volledigl en wijs ik delen van mezelf af.
Pete Walker schrijft: “Mensen die hun verdriet niet voelen, hebben het vaak niet in de gaten als ze op een onrechtvaardige manier worden buitengesloten, en zij die hun normale boze of bevreesde reactie op mishandeling niet kunnen voelen, lopen vaak het gevaar die mishandeling zonder enig protest te ondergaan’. Het is dus nodig om de ‘negatieve’ gevoelens te kunnen voelen. Daardoor kun je beter voor jezelf opkomen. Door zelf in contact te zijn met mijn gevoelswereld, heb ik leren voelen waar mijn grenzen liggen. Kan ik steeds beter voor mezelf zorgen.
Ik leer mijn kinderen dat negatieve gevoelens bij het leven horen. We maken ze bespreekbaar. Alles in hén doet ertoe en mag er zijn. Fouten mogen gemaakt worden en worden vanuit nieuwsgierigheid met elkaar besproken. Door mijn kinderen leer ik mee, leer ik dat ik niet zo streng voor mezelf hoef te zijn als dingen niet lukken. Niet boos op mezelf hoef te zijn als ik moe ben. Mild te zijn als ik een ‘flippie’ heb. Pete Walker zegt: “de kwaliteit van onze emotionele intelligentie blijkt uit de mate waarin we al onze gevoelens accepteren zonder er automatisch van te dissociëren of ze te uiten op een manier waarmee we onszelf of andere pijn doen”. Én: “een andere manier om dit te verwoorden is dat ik zoveel eigenwaarde heb dat ik mijn hart openhoud voor mezelf in al mijn gemoedstoestanden”.
Wat mooi. Wat raakt die zin mij. Zoveel eigenwaarde, een open hart, voor mezelf, voor mezelf in elke vorm. Met een open hart heb ik deze blog geschreven. Ik gun ieder van jullie een open hart voor jezelf. Zodat je liefdevol naar jezelf kunt kijken, zelfs op momenten waarop je ‘uit de bocht vliegt’.
Wil je samen met mij ontdekken hoe jij je hart open kunt houden? Je bent welkom bij Coachpraktijk Eigenlijk in Elst met al jouw gemoedstoestanden.
Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?
Laat het me weten, ik ont-moet je graag!
Plan een gratis kennismaking
