Zijn bij wat er is
Kun jij, net als ik, zijn bij wat er is?
Wij kennen allemaal het gevoel van alleen zijn. En dan bedoel ik niet ‘het alleen’ waarin het soms lekker kan zijn om even tijd voor jezelf te hebben. Ik bedoel het gevoel van alleen zijn in het donker, van eenzaamheid, verlorenheid.
Ik ken dat gevoel goed. Ik voelde me lange tijd alleen. Onbegrepen, ongezien. Ik groeide onzichtbaar op. Ik fantaseerde als kind dat ik in een droomwereld leefde en dat ik wakker zou worden in een omgeving waarin ik geborgenheid, veiligheid en warmte kende. Maar ik werd wakker en voelde me niet op mijn plaats. Alleen. Niet begrepen.
Lange tijd heb ik mij aangepast aan mijn omgeving. Gezorgd dat ik niet opviel, geprobeerd erbij te horen. Ik was op zoek naar herkenning in anderen. Ik was op zoek naar erkenning van anderen. En deze vond ik niet of niet langdurig.
Steeds maar weer die teleurstelling, die diepe geraaktheid. Dat gevoel van alleen zijn, eenzaam en donker. Ik deed veel voor anderen, voelde aan wat zij van mij nodig hadden en gaf dit. Ik gaf zoveel. Ik gaf mezelf weg. En kreeg er weinig voor terug. Want de anderen konden niet wat ik wel kon – haarfijn aanvoelen wat zij nodig hadden. Anderen voelden mij niet aan, keken niet voorbij mijn glimlach en begrepen niet hoe eenzaam mijn diepe diepte was. Soms maakte ik een sprong als een kat in het nauw, ‘geef je dan niet om mij’? Anderen schrokken ervan, noemden mij fel en verbraken uiteindelijk het contact. ‘Meedogenloos hard’ werd ik ook wel eens genoemd. Wat voor mij niet klopte, want ik was zo ontzettend zacht en ik wilde zo niet hetzelfde zijn als de hardheid en bevrorenheid die binnen mijn familiesysteem veel voorkwam.
Maar eenzaam was het wel. Meedogenloos eenzaam, zo alleen, zo ontzettend verdrietig alleen. Wie ziet mij? Wie troost mij? Wie is er voor mij?
Toen ik 5 jaar geleden aan mijn coachopleiding begon, had mijn trainer Petra van Houtum mij al snel in de gaten. Zij liet mij inzien dat de erkenning die ik bij anderen zocht, nooit genoeg zou zijn. ‘Het heeft alles te maken met de erkenning die je voor jezelf voelt’ zei ze. En dat klopte, dat was zo ontzettend raak. Al jaren was ik bezig met zorgen voor anderen. Ik had er mijn beroep van gemaakt en zorgde goed voor mijn leerlingen en collega's. Ik zorgde voor anderen, en daarmee zorgde ik niet goed voor mijzelf. Ik kende mijzelf niet eens meer.
Geïnspireerd ging ik op zoek naar mezelf. Er waren momenten waarop ik glimpen van mezelf opving. Als ik aan het zingen was bijvoorbeeld, of in contact met mijn lieve kinderen. Echt mij zijn, écht mij zien, écht voelen wat ik eigenlijk nodig heb.
Het is een lange weg geweest, waarbij ik veel in contact ben geweest met mijn eenzame gevoelens. Ik heb ervaren hoe diep mijn dieptes gaan. Ik kan zijn bij mijn donker. Ik kan zijn bij mijn donker zónder erin te verdwijnen.
Ik heb geleerd om liefdevol te kijken naar mijn donkere kanten. Ik kan mijn innerlijke delen, die onder het donker lagen verscholen, zien en erkennen. Ik kan ze troost en comfort bieden, waardoor de 'meedogenloos harde' delen heel langzaam hebben kunnen verzachten.
Mijn weg is een lange weg geweest, maar hier ben ik. Ik ben zacht en krachtig, ik kan mijzelf laten zien. Ik hoef mezelf niet meer klein of groot te maken, ik mag gaan staan. Ik ben niet alleen. Met de erkenning die ik nu voor mezelf voel, is mijn gevoel van eenzaamheid (grotendeels) verdwenen.
Het gevoel van alleen zijn wordt gedeeld door zoveel anderen. Zoveel mensen kennen het gevoel van eenzaamheid, van donker. We leren deze gevoelens uit de weg te gaan, weg te stoppen, een mooi filter over te gooien zodat je er weer ‘oh zo happy’ uit ziet. Onze kinderen groeien op met deze ‘fake’ situatie. Ik wil dat dat stopt. Ik wil dat mensen kunnen zijn wie ze zijn. Welk antwoord geef jij op de vraag: “hoe gaat het met je”? Ben je dan eerlijk? En als jij deze vraag stelt aan een ander, wil je het antwoord dan écht horen?
Zijn bij alles wat er is, hoe doe je dat?
- Sta emoties toe wanneer je ze voelt. Kun je ze echt niet op dat moment toelaten, spreek dan met jezelf af wanneer je dat later op die dag wel doet. Geef dan de ruimte aan jezelf. Voel wat er gevoeld mag worden en wijs je emoties niet af. Wees lief voor jezelf en troost jezelf. Of reik uit naar die lieve persoon waarvan jij weet dat hij of zij er voor jou kan zijn. Maar wees dan wel duidelijk in wat je nodig hebt. Een ander kan dat mischien niet zo goed aanvoelen als dat jij dat kan bij een ander. “Ik heb het nodig dat je naar me luistert zonder me te onderbreken”, of “wil je me een lange knuffel geven”?
- Neem je lichaamssignalen serieus. Die spanning in je schouders, dat krappe gevoel in jouw maagstreek, die klemmende kaken – het zijn signalen van jouw lijf. Niet iets om overheen te stappen, te dempen met pijnstilling en dóór te knallen. Kan jij vertragen, je op je adem richten en voelen wat jouw lijf jou wil vertellen? Neem jij hier de tijd voor gedurende je werkdag of bij het managen van je gezin?
- Doe dingen waar je écht blij van wordt. Ik word écht blij van creatief bezig zijn. Toen ik in mijn overleefstand stond, tekende of schilderde ik bijna niet meer. Ik schreef nauwelijks, terwijl het voor mij zo helpend is bij het ordenen van mijn gedachten. Door meer tijd te nemen voor het creatieve deel in mij, kon er ruimte ontstaan. Tijdens het tekenen kom ik tot inzichten. Al schrijvend vind ik een uitweg uit wirwar van gedachten. En daarna is er rust. Daarna is er lucht. Daarna is er licht.
In mijn coachsessies leer ik je vertragen en te luisteren naar alles wat er eigenlijk bij jou speelt. Wat er in jou gevoeld mag worden. Met mijn rustige manier van zijn, de veilige ruimte die mijn praktijk biedt en mijn luisterend oor bied ik jou ruimte. Ruimte om te zijn bij alles wat er is, waardoor delen in jou stapje voor stapje een klein beetje kunnen ontdooien. Laten we samen een lichtje schijnen op deze delen in jou. Jij bepaalt hoe fel dit lichtje is, dit mag een waakvlammetje zijn.
Wees welkom!
Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?
Laat het me weten, ik ont-moet je graag!
Plan een gratis kennismaking
