Een heel kleintje
Een heel kleintje - een blog over dissociatie, innerlijke delen en ontmengen
Het afgelopen jaar heb ik de opleiding ‘Traumatherapie voor professionals’ bij Centrum Puur gevolgd. Een cadeau voor mezelf én de therapeut in mij. Ik ben door diepe lagen gereisd en er is meer bedding gekomen. Dat dit zijn vruchten afwerpt, merk ik aan de manier waarop ik mezelf kan dragen. En dat het ook oké is om dit niet alleen te hoeven doen.
De laatste module ging over dissociatie. Zoals Richard Schwartz beschrijft in zijn boek ‘Alle delen welkom’, word je bij dissociatie tijdelijk het angstige of beschermende kind zoals je ooit was. In een poging jou veilig te houden, kan een jonger deel van jou aan de oppervlakte komen. Zo’n deel kan vastzitten in een periode waarin jij niet veilig was en gelooft dat jij nog steeds klein en fragiel bent. Hierdoor reageer je even niet meer vanuit je volwassen zelf. Soms is iemand vrijwel continu vermengd, waardoor die persoon dit niet eens door heeft.
In mijn kindertijd kon ik bij spanning ‘wegfantaseren’ in een andere wereld. Nu begrijp ik dat ik dissocieerde. Een deel van mij splitste zich af zodat ik de angst niet hoefde te voelen. Als volwassene paste ik dit nog steeds toe – tijdens een naar gesprek sloot ik mij volledig af – ik was buiten, terwijl mijn lijf binnen zat en op de automatische piloot antwoord gaf.
Ik dacht dat ik alleen bewust dissocieerde, dit kon inzetten als ‘escape’ bij moeilijke of overprikkelende situaties. Het afgelopen opleidingsblok maakte duidelijk dat dit regelmatig onbewust plaatsvindt. Ik heb een deel dat soms heel ver weg is, hoog in de lucht. Daarnaast heb ik een deel wat diep van binnen in me zit, een heel klein meisje.
De weken voor het opleidingsblok bleken achteraf een voorbereiding te zijn om dit kleine meisje te mogen ont-moeten. Het startte met een dagretraite Kundalini-activatie van Imelda Hutten en Ingrid Bessembinder. Na die dag voelde ik me geïntegreerd, ‘heel’. Doordat ik mijn hele lijf kon voelen, merkte ik de dagen erna een gevoel in mijn onderbuik en bij mijn kaken op.
Op dat moment was ik het boek ‘Alle delen welkom’ van Richard Schwartz aan het lezen. In dit boek staan oefeningen om het contact met innerlijke delen te vergemakkelijken. Met behulp hiervan leerde ik deze delen beter kennen en voelen, ik mocht steeds dichterbij komen. Door vanuit mijn volwassen zelf liefdevolle aandacht te schenken aan mijn kind- en beschermdelen kon ik ontmengen.
Een week later had ik leertherapie bij Sabrina van den Hoek. Gezamenlijk ontdekten we dat er een kwetsbaar deel in mijn bekkengebied ‘woont’, wat verlangt naar veiligheid. In mijn kaken ‘leeft’ de beschermer van dit deel- die geleerd heeft niet meer te praten, uit angst om gestraft te worden. Met klankschalen heeft Sabrina deze gebieden met elkaar kunnen verbinden, waardoor er verzachting kwam. De compassie die ik voor deze delen voelde, nam ik mee naar mijn opleidingsblok.
Tijdens de opleiding stelden we innerlijke delen systemisch op. Hierdoor herkende ik deze delen nog helderder. In een oefening in tweetallen raakte ik vermengd met een van mijn delen. Ik dissocieerde naar binnen, was compleet bij dit hele kleintje in mij. In dit deel kon ik mij niet meer uiten. Toen Ingrid Timmermans een knuffel aanbood, kon ik deze onvoorwaardelijk accepteren en de helende werking hiervan voelen. Langzaam mocht ik verzachten. Wat was er veel aangeraakt – magisch mooi maar heel intens.
Thuis had ik weer moeite met reguleren. Ik kwam ’s ochtends in een gevoelsherinnering terecht en merkte hoeveel het was geweest. Ik besloot die dag rust in te lassen, voor integratie en heling. Twee dagen later had ik intervisie, hier kwam dit kindje weer aan het stuur.
Dit deel werd gezien, erkend en liefdevol begeleid door mijn intervisiegenoot Rianne Rijkschroeff. Bij het delen in de groep merkte Hilde Dirkx op dat ik vermengd was met dit hele kleine deel in mij. Ik had de gevoelens van dit kleine meisje overgenomen. Ik voelde haar behoefte én nam (achteraf) waar dat gevoelens als ‘waarom houden jullie geen rekening met mij’ bij haar zijn ontstaan.
Dit keer was ik niet alleen, zoals ik me wel alleen heb gevoeld als kleine baby. Hilde bleef, in haar volwassen, geïntegreerde zelf. De intervisiegroep bleef ook, als stille, meevoelende getuigen. In deze veilige bedding bracht Hilde mij meer in contact met mijn hulpbronnen. Ik kon langzaam ontmengen van dit kleine deel. Er kwam meer ‘hier en nu’ en ik keerde terug in mijn volwassen deel.
Bij thuiskomst was ik weer vermengd. Ik krulde me op de bank op, met een warm pittenkussen op mijn buik en mijn kat tegen me aan. Ik besloot mijn Vocalgroup af te zeggen, tijd voor zelfzorg. Knuffelen met mijn kinderen maakte dat ik weer in mijn volwassen zelf kwam. De intensiteit van 4 dagen ‘schommelen’ tussen 'hier en nu' en 'toen en daar' hakte erin. Ik ben dankbaar voor mijn ervaren kennis van de begrippen dissociatie en vermengen. Ik ben blij dat ik de aangereikte hulp kon accepteren.
Alsof het zo hoorde, heb ik afgelopen vrijdag een cliënt naar een heel klein deel in haar mogen begeleiden. We voelden beiden zo duidelijk – ‘het enige wat dit kleintje nodig heeft, is gekoesterd te worden’. Vanochtend bedacht ik – datzelfde geldt voor mijn hele kleintje. Ik koester mijn lieve kleintje met een warm hart.
Wil jij samen onderzoeken wat jouw innerlijke delen je willen laten voelen? Je hoeft het niet alleen te doen, ik voel graag met je mee. Neem contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek.
Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?
Laat het me weten, ik ont-moet je graag!
Plan een gratis kennismaking
